狼烽迁驿浩茫茫,遂以孤城为国亡。
骨肉空教撑远目,貔貅何自□岩疆。
飞缨惨绝羁南越,宝剑谁能借上方。
挥泪汨罗招不得,恼人风雨旧池塘。
百亩山田三径资,岁收杞菊可无饥。种来松柏不妨晚,斸取茯苓还有时。
云护溪堂相待久,花栽江县却归迟。祇今留得吟床在,网罥尘封自不知。
竹架已藏扇,陶瓶时煮茶。疏疏十日雨,开尽黄葵花。
凄绝云边雁,高飞忽断行。一声哀夜月,孤影怯秋霜。
汾水蒹葭冷,衡阳道路长。客中愁见汝,忆弟泪沾裳。
不遣牢愁意,残灯夜独亲。饥驱轻作客,老至漫依人。
泛梗踪如寄,炊粱迹已陈。支离馀倦眼,五技笑谋身。
贫也非病也,途穷使智穷。畏人心自怯,媚世语难工。
迹混尘嚣里,思深渊默中。小儿强解事,儳语慰愁衷。
枉自抛心力,经营为一餐。诗书乖俗易,贫贱识名难。
持下容招侮,鸣高岂禦寒。解嘲应有说,僵卧似袁安。
交谪差堪幸,知当道式微。未能营兔窟,何用泣牛衣?
孺子争修短,吾心懒是非。世情今渐熟,莫恨事多违。
身在逍遥境,开庵寓此身。
红尘不到处,白日独閒人。
月满云月夜,花留玉洞春。
坐中无俗客,猿鹤故相亲。
天上在雄鸡啼一声,人间万鸡相应鸣。
美人红酣尚未醒,锁掣金匙鹦鹉惊。
鹦鹉从来巧言语,声聒锦帏残梦起。
猛揎罗袖窝绿云,步逼妆台趁梳洗。
玉奁脱覆光烁人,洞房环曲惊晓春。
不是清空月飞入,如何中有姮娥身。
轩辕百练今湮灭,扬州青铜却奇绝。
人非照镜镜照人,镜亦分明为人说。
媸妍一镜固两般,狐妇怀奸心胆寒。
闺中少女庄丽,眉颊不妨终日看。