南山如佳人,迥立未可亲。
而况得道者,其间梅子真。
天地同逆旅,春秋比流波。昨昔乐苦少,今兹忧复多。
美人而离居,其如良夜何。良夜殊未央,怅言临中堂。
丛兰泫零露,初月扬清光。我有枯桐琴,爰以托远心。
哀弦徒激烈,愁绝无知音。太行岂不高,黄河岂不深。
梦魂终不隔,万里还相寻。
地冷春无力,野晴天有功。芝兰傲幽谷,蓬藋长东风。
政以身为患,非关诗得穷。且求吾适意,敢拟众人同。
旧传庾岭梅花好,及到梅关少见梅。唯有一般差可信,南枝长占小春开。
梅花惆怅三年别,香锁空庭几风月。今年花发主人归,依旧主人贫彻骨。
小枝分立砚屏边,无酒酬春烛焰寒。数叶残书翻未了,唤起山童敲凤团。
岁岁京华度禁烟,房陵兄弟虎狼前。莫伤佳节愁边过,且放深杯花下传。
短技自惭前席召,多贫犹得故人怜。王师早晚清畿甸,稳种城南数亩田。
柳外旗亭傍水隈,花前留客倒金杯。青云暗抱日华转,碧草暖随春色回。
远道自怜衰力尽,好怀常向故人开。轻衫短策东风里,白首蹉跎望隗台。
山压金台万万重,寻幽尽日少人逢。况闻水北田庐好,白首躬耕学卧龙。
画中留得清虚质,人世难逢白鹤身。应见茅盈哀老弟,为持金箓救生人。
昨夜东风转化钧,眼前岁事又更新。王正肇纪庚寅月,天运重开丙子春。
气蔼一元生品物,嵩呼万寿祝君亲。小臣执笔陈歌颂,深愧才华不及人。