落叶寒拥壁,清霜夜沾石。正是忆山时,复送归山客。殷勤一尊酒,晓月当窗白。
相见忽秋初,言诗足起予。身虽披坏衲,手未释群书。
双径云多润,诸山木易疏。此心超万古,禅诵特其馀。
孤帆片月欲交飞,尘土三年不上衣。此意近来难说与,浩歌天际约秋归。
南岳古般若,自来天下知。翠笼无价寺,光射有名诗。一水涌兽迹,五峰排凤仪。高僧引闲步,昼出夕阳归。
晚霁(jì)龙门雨,春生汝穴风。
鸟啼官路静,花发毁垣空。
鸣玉惭(cán)时辈,垂丝学老翁。
旧游人不见,惆怅洛城东。
洛阳龙门的一夕雨近晚渐渐歇止了,春天的节气来临,使汝穴不断生风。
官路上只闻得数声鸟啼,令四周更显静肃,在塌毁的墙垣缝隙中,几朵野花盛放,妆点着此处的空寂。
如今想要去仕宦为官,却惭愧才能不及当时的同辈俊秀。只好归隐,效法江湖上无拘无束的老渔翁。
往昔所交游的知心好友至今皆已不能相见,只有抱着惆怅的心情,徘徊在洛阳城东。
晚霁:傍晚雪止或雨停,天气晴朗。
鸣玉:比喻出仕在朝。
阴云惨淡满天秋,马上龙钟拥毳裘。渐近滦京凉又别,斜风细雨过桓州。
羊公碑字晋苔昏,中有襄人古泪痕。
忆作风烟涨尘土,自今日月照乾坤。
维瓯有客伤前哲,以岘名坡续后昆。
且莫掀客看凫白,为君王洗汉江浑。
孔淳辞散骑,陆昶谢中郎。幅巾朝帝罢,杖策去官忙。
附车还赵郡,乘船向武昌。九徵书未已,十辟誉弥彰。
副君迎绮季,天子送严光。灞陵幽径近,磻溪隐路长。
编蓬还作室,绩草更为裳。会稽置樵处,兰陵卖药行。
看书惟道德,开教止农桑。别有幽怀侣,由来高让王。
前年辞厚币,今岁返寒乡。有书横石架,无毡坐土床。
兰英犹足酿,竹实本无粮。涧松寒转直,山菊秋自香。
管宁存祭礼,王霸重朝章。去去相随去,披裘骄盛唐。
东门车马路,此路在浮沉。白日若不落,红尘应更深。
从来名利地,皆起是非心。所以青青草,年年生汉阴。
绕屋树森森,多栖紫阁禽。暂过当永夜,微得话前心。
入楚行应远,经湘恨必深。那堪对寒烛,更赋别离吟。