妾有一片心,奚啻金与石。
金石尚可磨,此心终不易。
妾有金错刀,不买珠与翠。
一笑向尊前,愿买郎心醉。
娟娟桃李花,东风荡柔枝。
见郎郎弗顾,掩面啼春闺。
君不见潇湘之浦苍梧山,虞舜南巡去不还。当时揖让称大圣,但馀湘竹秋痕斑。
又不见汩罗江水杯碧玉,屈原憔悴江头哭。
皇天何高地何厚,忠而被谗空放逐。将进酒,君莫辞。
圣贤亦尘土,不饮当何为?桃华水暖歌声度,杨柳风轻舞袖垂。
况是骊驹促行役,美人惜别低蛾眉。有肉如陵,有酒如海。
今朝尽醉极欢娱,莫待重来鬓丝改。黄金装宝剑,白玉饰雕弓。
将军上马意气雄,赋诗横槊踰江东。
季冬忆淇上,落日归山樊。旧宅带流水,平田临古村。
雪中望来信,醉里开衡门。果得希代宝,缄之那可论。
君子怀琬琰,不使涅尘淄。从容子云阁,寂寞仲舒帷。
多谢悠悠子,管窥良可悲。
共说年年白发新,天涯犹是未归人!盈觞寿酒称重庆,游子应怜衣点尘。
细雨花阴重,轻烟草色匀。惊禽长避客,娇燕却依人。
弦管红楼酒,跧蹄紫陌尘。东风竞游赏,因想杏园春。
客楼临水际,转觉夜寒生。
欹枕天将晓,搜诗睡不成。
雪多添月色,风近远钟声。
却喜心无事,梅花纸帐清。
初与君相知,便欲肠肺倾。
只拟君肺肠,与妾相似生。
徘徊几言笑,始司非真情。
妾情不可收,悔思泪盈盈。
王乔骖青鸾,缑岭碧云端。吹笙彻洛水,举手辞尘寰。
玄迹千载后,灵祠留世间。石坛风谡谡,仙音几时还。
绿鬓不服饵,白日凋朱颜。
游丝困无力,欲起重悠飏。芳草落花满,相思春昼长。