秦望山头自夕阳,伤心谁复赋凄凉。
今人不见亡吴事,故墓犹传霸越乡。
雨打乱花迷复道,鸟翻黄叶下宫墙。
登临莫向高台望,烟树中原正渺茫。
鸣蜩初歇树犹阴,黄菊红榴色转深。
管领秋风有今日,留仙群称辟寒金。
三月寒食时,日色浓于酒。落尽墙头花,莺声隔原柳。
地辟洪荒近,天围渤澥宽。海云生处白,山雨晚来寒。
但足鱼羹饭,何须鲎壳冠。时清息烽火,有竹报平安。
几年客舍逢端午,今日东行复海隅。三岁已无平老艾,一杯聊作辟愁符。
百事年来尽懒为,闭门高卧动经时。
秋来深悟芭蕉喻,岁暮聊吟蟋蟀诗。
巷陌草深人住少,湖田水没雁来迟。
人生意无贫贱,尊酒鲈鱼且自持。
漫漫秋夜长,烈烈北风凉。
辗转不能寐,披衣起彷徨。
彷徨忽已久,白露沾我裳。
俯视清水波,仰看明月光。
天汉回西流,三五正纵横。
草虫鸣何悲,孤雁独南翔。
郁郁多悲思,绵绵思故乡。
愿飞安得翼,欲济河无梁。
向风长叹息,断绝我中肠。
但得身閒好读书,不妨贫病似相如。春花世事开仍落,秋雨人情密又疏。
窗外好山青入坐,门前细水绿穿渠。令人翻忆磻溪老,笑把长竿学钓鱼。
章台颖脱出群伦,日染龙香剂润身。涉署水衔头欲秃,题封山启迹还新。
中心正直摹犹壮,小字模糊大转神。莫话秦人少恩事,不遗黎老咏皇仁。