长虹潜贯幽岩窟,绿烟更染秋波骨。不容俗眼觇神功,只向菱溪作灵物。
少室仙人领一麾,至诚发遍山中奇。雄雌亭亭两挺出,宛若碧玉含春漪。
朱栏碧甃拱山麓,翠雾彤霞掩幽谷。能将肤寸起清泉,几见峰前春雨足。
迩来新饰紫微宫,奇诡搜索林泉空。五色磊磊可补缺,三品往往惭收功。
紫衣使者御天敕,肯教閟此苍苔色。菱溪脱迹飞上天,回看幽谷空云烟。
华屋非所安,忆我三间茅。闭关傲初寒,坐听风雨交。
灯火微黯淡,松篁杂萧梢。一枝寄宿鸟,自许无倾巢。
我非乘桴翁,讵敢辞系匏。朅来亦何事,大似从僧包。
忽闻报严更,鼓钟乱钲铙。慨然念故栖,此地宁久抛。
君知芥舟微,但可浮杯坳。去矣无更疑,作诗聊自嘲。
刘氏磐石宗,略分天下半。斯文独更生,落落分族冠。
探书到千古,极意在理乱。故宜萧长倩,忧国共长算。
我怀崇兰君,多学真一贯。束发踵癯儒,长檠媚空案。
胸中行秘书,领略能默断。埋光久不暴,玉石终自判。
中年立周行,杞梓见脩干。雍容视出处,未可亟招唤。
坐令护都水,不特美先汉。荷囊侍丹扆,正讶归稍缓。
何为弃天闲,一往谢羁绊。黄垆闭白玉,万事风雨散。
讣来为失声,涕落伤老伴。孰知锦囊心,无复银钩腕。
柯山渺何许,日月忽已换。平生浑金质,反覆要熟看。
至宝琢寒泓,谁能抚遗玩。尚有千字碑,临风寄长叹。
怀玉多年不易沽,价高留取作人模。胸中若使边生有,囊里何妨郑子无。
旴水源源明道派,闽山矗矗紫阳徒。蓝青以次须时用,方信须眉是丈夫。
日永行人渐困,路长饥马频嘶。
惊起一双白鹭,背人飞向前溪。
文心若流水,千古道犹真。习坎冰停处,虚坛瀣露新。
常忧绠素断,已觉甃花湮。莫照墙东影,三年未许人。
飞泉喷雪湿征袍,陟降驰驱不任劳。石齧马蹄山路涩,风抟雕影午天高。
农场纳稼收成早,僧舍悬崖构缔牢。天府舆图称第一,金汤更用数函褒。
暂抛彭泽故园归,趁见春山笋蕨齐。不谓简书诚可畏,便寻渔钓欲重携。
故人念我勤车马,走笔题诗寄象犀。欲遣长须无以报,太牢滋味愧羹藜。
夜凉天地疑无暑,雨过溪山都是云。野色每从楼上得,秋光肯向市中分。
凭谁唤起篴三弄,容我借来鹤一群。定有仙人沽酒醉,海波新染白榴裙。
一声巧啭柳巅头,半丈红芳送晓筹。
天气柔嘉收积雨,林花稠叠竦高楼。
七槃长袖重新制,九醖空樽讵足忧。
丘壑夔龙位岩石,何妨送帽对沙鸥。