相思绕我心,日夕千万重。年光坐婉娩,春泪销颜容。——孟郊
台镜晦旧晖,庭草滋深茸。望夫山上石,别剑水中龙。——韩愈
良人昨日去,明月又不圆。别时各有泪,零落青楼前。
君泪濡罗巾,妾泪满路尘。罗巾长在手,今得随妾身。
路尘如得风,得上君车轮。
渔阳千里道,近如中门限。中门逾有时,渔阳长在眼。
生在绿罗下,不识渔阳道。良人自戍来,夜夜梦中到。
西蜀游文昌,赠我墨两个。墨上署嘉名,名曰喜闻过。
过失人谁无,刚褊柔易愞。众人巧自文,君子喜人告。
予性失之刚,所患在急躁。未尝不佩韦,因循及老大。
不能如师德,受人对面唾。至使巧宦徒,目为背时货。
子性失之柔,鲜有特立操。嗜欲微萌芽,左右纷投好。
不能如乖崖,按剑警坐卧。中心欠所主,恐似风摇纛。
乃翁匹前修,德行圭中瑁。承家合有人,前猷宜久蹈。
贤母慈且严,熊胆亲调和。养志最为难,家声出堂奥。
吾女正抱疴,朝夕烦拊劳。要相敬如宾,毋纵欲长傲。
女亦尝闻诗,绿衣戒颠倒。候其疾之瘳,蘋蘩能采芼。
内行傥不愆,事业当远到。贤者后必昌,积善天所报。
持墨为子箴,进德谨勿惰。墨卿子良师,莫被渠看破。
诗赋不直一杯水,明经谈笑博青紫。两石争如识一丁,长枪得胜毛锥子。
夫君稽古岁月深,雕虫童习素所耻。奋身刀剑亦借径,未能免俗聊尔耳。
朝来免胄翰墨场,妙发穿杨三昧矢。神人换鼻许正郎,朱衣点头相行李。
仙霞绝顶雪漫天,快上扶摇九万里。明春跃马白玉京,都人争看龙烧尾。
应笑向来点额人,方上桥门趋剑履。便须破费千黄金,邀侬一醉长安市。
薄暮欣暑退,吏散列闲屋。
冰厅冷如水,孤坐一巾幅。
久绝青绫赐,仅免床下伏。
何尝语丁宁,但愧头蓄缩。
频年耗太仓,初夜费官烛。
枕书倦已抛,梦蝶来更速。
咍台到天明,从人笑列宿。
嵩阳多废观,欲验少碑文。
地属村夫子,苔漫石老君。
草生泉更浸,松死烧犹焚。
欲间神仙事,悠悠空白云。
花溪水,下双溪,遥遥百里西南驰。北折兰皋复东骛,却绕金华山下路。
金华山色年年青,年去年来相送迎。我家金华山色里,与子共欢双溪水。
去年送子作贤良,握手一笑溪水傍。今年我亦金陵去,邂逅钱塘复相遇。
钱塘江上三日留,送子又登江上舟。富春南望未百里,江流犹是双溪水。
我今暂别行当还,扁舟还过富春山。好买江鱼酿江酒,同向春风开笑口。
百年欢乐能几何,一年春色成蹉跎。明年子亦作归计,衡门待子重相过。
圆时缺处何曾有,缺处圆时自俨然。
举世尽随圆缺走,几人透出未生前。
未暇住为岩穴主,尚堪行作水云僧。宾头诺讵诸尊者,久在峰头望我能。
把住如何却放行,明头暗合暗头明。丰干冷坐寒山笑,二月青田春水生。
惆怅仪容思不穷,记从甥馆坐春风。梅花松菊三知己,剑佩琴樽一寓公。
劫火灰飞家业尽,玉壶冰冷眼光空。盖棺论定知谁似,诗酒风流陆放翁。
红牙词曲拍宫商,秦柳而还最擅长。到处莺花为性命,一生风月当文章。
丛丛著述人千古,草草生涯梦一场。知否游梁门下士,西风古道泣斜阳。