远郎竟何去,别郎不得语。瑟瑟复悽悽,日暮风吹雨。
小雨滴花香,大雨倒垂杨。狂风横艇子,冲散两鸳鸯。
艇子归南浦,采莲独倚橹。莲花叶上红,莲子心中苦。
采莲爱莲花,别郎惜侬家。侬家见郎时,桃腮柳叶眉。
眉梢翠初润,含情羞一瞬。分明云母屏,映出鸦雏鬓。
宛转取郎怜,别郎尚依然。还将见郎貌,送郎出门前。
客言不可信,可信惟至理。惟理苟可行,不可即中止。
倘或徇客言,事变无定体。问客谢不知,积谤俱在己。
尚观理若何?勿为客所使。题诗置座右,聊识吾过尔。
蜻蜓斜日立帘钩,燕子新晴语柁楼。熠熠晚花随意得,茫茫春水此生浮。
无官可缓三人带,有子能胜十具牛。老大拂衣归去好,莼鲈何必待清秋。
悠悠不见鹤归来,大地伤心变劫灰。半世天涯添白发,何人松下酹青苔。
云深松径狐狸卧,月落空山杜宇哀。陇树萧疏风色惨,相传先世手亲裁。
郭外多佳士,溪南好结庐。
因君爱泉石,令我想风雩。
既有琴书乐,应无世欲拘。
谁能厌朝市,来此共须臾。
守岁寒斋里,开盘试奠辛。杯行犹是腊,酒醒即逢春。
天地长为客,风尘叹此身。岁时追往事,独有老随人。
本是蓬莱一谪仙,几年沦落太湖边。三生为有林泉约,风雨相随证佛前。
吴姬手执金叵罗,春风笑面生红涡。主人留客长夜饮,客拜主人持酒多。
主人沈醉客亦醉,客散扶归主人睡。残杯冷炙厨头倾,邻家儿有啼饥声。
六载重来释氏家,一瓯新啜赵州茶。杏花风后春何冷,柏子庭前日未斜。
拄杖赖能无潦倒,阙文烦为补《楞伽》。要听说法频来往,且喜平桥路不赊。
独往知吾事,语离何所求。
故家无别业,残梦下扁舟。
积叶吴宫冷,吟猿顾渚秋。
那能不相待,羁旅负清游。