行过武宁县,初晴物景和。岸回惊水急,山浅见天多。
细草浓蓝泼,轻烟匹练拖。晚来何处宿,一笛起渔歌。
乾坤莽莽岁华新,嵇懒陶闲自写真。伴我轩窗留月影,看人车马走风尘。
空厨菜熟何嫌淡,幽径花多不算贫。自觉迩来书味足,蠹鱼仙梦暖于春。
紫塞秋风紧,凌寒踏晓霜。潦余沙尽白,关外柳先黄。
饮马长城窟,呼鹰古战场。平生登览兴,敢惜鬓毛苍。
读罢黄庭一卷经,磬残烟冷夜坛清。
月明何处人开户,惊起松梢睡鹤鸣。
曾执干戈卫鲁邦,颍川家世愈芬芳。
扶疏枝叶连江浙,烜赫或名冠魏唐。
卓荦高才当企及,青精一饭故宜偿。
获通谱系诚倾盖,昭穆从斯永不忘。
山中有乔木,入世苦太早。挺立五千年,精销形渐槁。
本根竞自伐,晨夕安能保。叶渺鸾鹤栖,干嗟虬龙倒。
感此寂无言,荒荒天地老。
秋日苦促短。
遥夜邈绵绵。
贫士感此时。
慷慨不能眠。
贫子语穷儿。
无钱可把撮。
耕自不得粟。
采彼北山葛。
箪瓢恒日在。
无用相呵喝。