寸心不着一尘飞,坐见孤云冉冉归。
万境去来无不可,白鸥争得见忘机。
神光三拜,菩提达磨。老安平生,一破灶堕。东山病汉,石个什么。
信笔写出,不勘自破。丹山雏凤九苞文,海坛犬子似驴大。
槃槃千丈松,磅礴犯云汉。要为根所持,龙蛇走断岸。
英英西洛花,妙为天下冠。根移枝可易,人为过其半。
君看此灵芝,不与彼共贯。超然自挺立,初不赖根干。
傥可种而植,朱门当烂漫。胡为不可致,图画空传玩。
芝生在何许,可卜不待彖。忠臣孝子家,义夫烈士馆。
吉事定有祥,岂是供好玩。道人律之师,父蛊虽不干。
平生沙门行,报德已无算。向来郭氏阡,盛事传里闬。
青青十亩阴,手植几脱腕。召和不吹律,脩德自幽赞。
至今超山下,百本益璀璨。亭亭卷云涛,濯濯立鹅鹳。
乃知天人间,决定可覆按。野人为作诗,诵实不敢赞。
鸟在林梢脚底看,夕阳无际戍烟残。冻开河水奔浑急,
雪洗条山错落寒。始为一名抛故国,近因多难怕长安。
祖鞭掉折徒为尔,赢得云溪负钓竿。
贱子曾尘国士知,登门倒屣忆当时。西州酌尽看花酒,
东阁编成咏雪诗。莫道精灵无伯有,寻闻任侠报爰丝。
乌衣旧宅犹能认,粉竹金松一两枝。
水竹幽闲地,簪缨近侍臣。雍容乘暇日,潇洒出嚣尘。
树对思朋鸟,池深入养鳞。管弦高逐吹,歌舞妙含春。
老子叨专席,欢邀隔缙绅。此中情不浅,遥寄赏心人。
旅窜南方远,传闻北使来。旧庭知玉树,合浦识珠胎。
白发因愁改,丹心托梦回。皇恩若再造,为忆不然灰。
袁生尝有言,人不可无癖。天下难医是俗病,往往奇人有奇疾。
吴郎洒落风流人,何事捧腹常呻吟。自言此中多磈礧,遇事辄发谁能禁。
初如车轮辘轳搅,继乃干戈剑戟扰。但得一盏春融融,无那酒醒愁渺渺。
余闻此言三叹息,此症未许庸医识。余老世途屡折肱,请为放言代草檄。
君不见此中空洞自本来,何处崎岖得荆棘。会当笥经卷五千,兼可容卿辈数百。
有时五岳起立江河奔,有时青天万里云无迹。纷纷冰炭徒满怀,摩挲祗供一笑剧。
劝君不用纯灰三斛洗,世间亦无中山千日醴。酒不为功亦非祟,但请皈心向慈氏。
为君刬却人我根,到处常得轻安体。
远郎竟何去,别郎不得语。瑟瑟复悽悽,日暮风吹雨。
小雨滴花香,大雨倒垂杨。狂风横艇子,冲散两鸳鸯。
艇子归南浦,采莲独倚橹。莲花叶上红,莲子心中苦。
采莲爱莲花,别郎惜侬家。侬家见郎时,桃腮柳叶眉。
眉梢翠初润,含情羞一瞬。分明云母屏,映出鸦雏鬓。
宛转取郎怜,别郎尚依然。还将见郎貌,送郎出门前。
客言不可信,可信惟至理。惟理苟可行,不可即中止。
倘或徇客言,事变无定体。问客谢不知,积谤俱在己。
尚观理若何?勿为客所使。题诗置座右,聊识吾过尔。