王郎胸次亦清奇,写尽孤山雪后枝。老我江南无俗事,为渠日日赋新诗。
王郎日日写梅花,写遍杭州百万家。向我题诗如索债,诗成赢得世人誇。
青鸾栖息,对閒庭宇,乍展三尺。檐牙遍绕浓荫,相看处须眉都碧。
一枕纱橱,梦影傍金井遥夕。算送到多少商声,茂苑听秋早头白。
寒灯半点天如墨,更暗蛩倚月阶前泣。依然宝阑低亚,还忍问美人南北。
小扇招凉,重认凄风苦雨踪迹。待碎剪墙下仇恨,细领嫦娥色。
老来惟有看山癖,踏雪来寻洞府春。
已爱匡庐无俗骨,更逢姑射露天真。
参差玉树千岩里,高下蓝田一水滨。
乘兴去留人莫怪,风流元是剡中人。
霜落江寒鸣雁稀,倚楼人定怨归迟。笛声唤起山头月,飞上青天照别离。
北风傅信报登平,白帝宸游随玉英。
月下草玄疑蜀客,鼎边得句失轩明。
庄严东阁若为好,点缀南枝分外清。
惟恨蔡州城北水,一池鹅鸭更无声。
读书易为感,时节已徂秋。
行游固可适,岁月不留。
高斋旷而寂,人务罕相酬。
千载事了了,宁不慕前修。
道在无今古,天运每周流。
万理由我具,消摇极冥搜。
为乐不在兹,况复储怨尤。
予本楚狂士,意气迈九州。
偶然似有契,持身寓林丘。
万钟非所辞,一毫非所求。
春事今如此,凭高兴未阑。
半帘疏雨过,一院落花閒。
草色迷幽迳,禽声出晚山。
东风能育物,不改鬓毛斑。
乘马陟层阜,回首睇山川。攒峰衔宿雾,叠巘架寒烟。
百重含翠色,一道落飞泉。香吹分岩桂,鲜云抱石莲。
地偏心易远,致默体逾玄。得性虚游刃,忘言已弃筌。
弹冠劳巧拙,结绶倦牵缠。不如从四皓,丘中鸣一弦。
门前众峰秀,屋后流泉鸣。山田晚穫美,鸟雀多欢声。
儿女满场圃,爱此冬日晴。朝舂留过客,因识主人情。
处士桥边古岸隈,梅花偏向小园开。冲寒有客寻春去,移得晴窗雪影来。