秦望山头自夕阳,伤心谁复赋凄凉。
今人不见亡吴事,故墓犹传霸越乡。
雨打乱花迷复道,鸟翻黄叶下宫墙。
登临莫向高台望,烟树中原正渺茫。
竹叶鸣纱牖,虫声杂锦梭。帘长镫燄小,山乱月明多。
几年客舍逢端午,今日东行复海隅。三岁已无平老艾,一杯聊作辟愁符。
云淡风轻近午天,望花随柳过前川。旁人不识予心乐,将谓偷闲学少年。
漫漫秋夜长,烈烈北风凉。
辗转不能寐,披衣起彷徨。
彷徨忽已久,白露沾我裳。
俯视清水波,仰看明月光。
天汉回西流,三五正纵横。
草虫鸣何悲,孤雁独南翔。
郁郁多悲思,绵绵思故乡。
愿飞安得翼,欲济河无梁。
向风长叹息,断绝我中肠。
船落黄泥与白沙,春光都在棠梨花。蜜蜂相喧作何语,日晚松阴报午衙。
绕屋栽梅亦可人,最怜夏月绿阴清。
前村雨过山如洗,深径风来竹自鸣。
涤砚不嫌池水冷,写书受傍午窗明。
近吟未许人知得,且向梅边隐姓名。
此日湖山路,霜风玉树枝。顿成千古别,不尽百年悲。
丹桂秋香早,青灯夜影迟。严翁双涕泪,便是忆君时。
湘君庙下鹧鸪啼,芳草王孙去路迷。
春水看消巴蜀雪,桃花游遍武陵溪。
朝云梦里江南路,风雨灯前夜半鸡。
归到故园秋未老,一尊还唱白铜鞮。
行过武宁县,初晴物景和。岸回惊水急,山浅见天多。
细草浓蓝泼,轻烟匹练拖。晚来何处宿,一笛起渔歌。