儒冠儒服委丘墟,文采风流化土苴。
尚有陆生坑不尽,留他马上说诗书。
田家始筑场,禾黍刈成束。老农知稼穑,护惜甚珠玉。
日暮牛羊返,濈濈角相属。稚子合柴扉,茅檐映炊烛。
席地少长集,新味野蔬足。早晚官赋完,坦然脱荣辱。
人声稍渐歇,鸡犬眠亦续。淡月入村来,园林静寒绿。
数椽茅屋野人家,落落疏篱一径斜。山雨欲来林鸟寂,蜻蜓飞上水荭花。
朝战城之南,暮战城之北。阗然一鼓两阵交,杀气暗天太阳白。
将士奋呼击贼,无不以一当百。矢石既竭,继以锋锷。
自未至申,敌兵乃却。将军战胜气如虎,立马军前点部伍。
西山日落东山昏,收兵渡河河水浑。白骨堆中鬼语聚,黄沙田上寒邻屯。
战马惊鸣不肯行,腥风吹透伤刀痕。旧卒三十万,半作离乡魂。
将军要封侯,未肯入雁门。君不见汉李广,数不偶而奇。
又不见班定远,白头归已迟。将军兮将军,胡不归享太平时。
昔在西京时,朝野多欢娱。蔼蔼东都门,群公祖二疏。
朱轩曜金城,供帐临长衢。达人知止足,遗荣忽如无。
抽簪解朝衣,散发归海隅。行人为陨涕,贤哉此大夫。
挥金乐当年,岁暮不留储。顾谓四座宾,多财为累愚。
清风激万代,名与天壤俱。咄此蝉冕客,君绅宜见书。
胡马犯金微,将军出塞飞。艰难青海战,辛苦白登围。
坐作随金鼓,驰驱拥铁衣。羌胡无尽日,乡国几时归。
溪水碧,溪上牧童青箬笠。乌犍斜系柳阴中,藉草卧吹三孔笛。
横鞭还过饮牛亭,亭边扑扑飞牛虻。雀儿鼓翅虾蟆跳,陂塘水满齐牛腰。
归来仍放青山郭,远树仟仟烟漠漠。日暮闻歌不见人,隔林月下敲牛角。
我生三十年,曾读汉魏史。我读汉魏史,仰止习凿齿。
谓魏为正统,蜀乃以寇视。茫茫数百载,谁复能议此。
赖公发聋聩,大声震里耳。独帝汉昭烈,分别冠与履。
天道以不丧,人心以不死。煌煌良史才,下启紫阳子。
少无适俗韵,甘以辞华轩。但道桑麻长,而无车马喧。
服勤尽岁月,守拙归园田。终晓不能静,鸡鸣桑树颠。
提胡卢,既不挂于寂静之邱墟,又不浮之汗漫之江湖。
又不持之骑龙雨八区,胡为唤人挈之登酒垆。桀纣以烟莽其都,李杜以风沙厥躯。
前人醉倒后人扶,万世一醉何年苏。矧今斗米抵斗珠,方坊刊章禁私壶。
杖头有金何处沽,何况杖头金又无。我瓦盆,三年枯,借姑胡卢复我姑,请姑提取湘江水,去饮三闾楚大夫。