俎豆平生事,逢时却论兵。
幄中多妙画,閫外即长城。
曾未登三府,何言梦两楹。
空余行乐处,画像俨如生。
汉帝中兴握赤符,先生恬澹隐名区。羊裘自是林泉物,龙德原非将相徒。
不学淮阴遭戮辱,岂同尚父预匡扶。高踪卓绝横今古,瞻拜桐江感叹俱。
智力有穷天不老,秦帝山河迹如扫。参差忽落画图间,白发朝臣惊欲倒。
咸阳初起阿房宫,六籍已焚兵已镕。渭水函关万年固,终南泰华五云中。
复阁重楼郁相望,翠幄横铺九天上。上容万人常有馀,下建大旗知几丈。
霞骞雾散天日迷,山重野赭民睽睽。穷奢极丽犹未惬,谓海可梁天可梯。
蓬莱何处楼船远,上蔡东门叹黄犬。六国楼台春草长,千门歌舞斜阳转。
游观未毕化埃尘,宫树凄凉野鹿驯。至今世上丹青手,留与千年作谏臣。
武昌堤上水云身,三十年来识道人。只为漫游相见少,故知临别赠言频。
憧憧车马红尘老,靡靡江山白发新。邂逅一回频唱和,锦囊千首未为贫。
山中人笑云来去,几度欲留留不住。一片西兮一片东,为谁挂在青松树。
有时卷,不论高低并近远。有时舒,南北西东满太虚。
本自无心休问迹,悠扬散漫随风力。白衣苍狗任纵横,返寂还空何处觅。
却恐山中云笑人,区区未免走红尘。但能放下便安乐,所以长将云喻身。
窈窕仙家何处寻,夕阳明灭乱云深。大溪横断青山合,一路风帆入树林。
欲归不归空岁暮,淹留直为李陵台。白蘋老矣逢秋雁,黄菊萧然漫酒杯。
草阁龙吟江上雨,兰畦花没径中苔。著书久抱相如病,作赋难穷庾信哀。
洛阳天子县,金谷石崇乡。草色侵官道,花枝出苑墙。书成休逐客,赋罢遂为郎。贫贱非吾事,西游思自强。
清明小院杏花开。半启朱扉燕子来。晓起梳头对玉台。照香腮。羞睹惊鸿瘦影回。
鸿飞冥冥不可弋,当时肯入搜罗中。暂往自为故人屈,竟归不与馀子同。
眇视富贵意谁识,大关名教功奚穷。近来士气颇卑懦,舣舟祠下歌清风。