梅爱山傍水际栽,非因弱柳近章台。
重重叶叶花依旧,岁岁年年客又来。
淮甸西头寻禹迹,维州硖石见辀暾。石从厚地分双壁,峰合遥天注一门。
洞泊雨添波浪涌,川陂云接树林昏。会脩故垒防津要,不使奸雄事并吞。
此身三十九年非,高论逡巡已少卑。未解营生穷似虱,不堪作吏钝如椎。
春光烂熳然心火,愁绪牵连织鬓丝。却羡耦耕人最乐,只应沮溺是吾师。
鸟在林梢脚底看,夕阳无际戍烟残。冻开河水奔浑急,
雪洗条山错落寒。始为一名抛故国,近因多难怕长安。
祖鞭掉折徒为尔,赢得云溪负钓竿。
染亦不可成,画亦不可得。苌弘未死时,应无此颜色。
篆书朴,隶书俗,草圣贵在无羁束。江南有僧名z6光,
紫毫一管能颠狂。人家好壁试挥拂,瞬目已流三五行。
摘如钩,挑如拨,斜如掌,回如斡。又如夏禹锁淮神,
波底出来手正拔。又如朱亥锤晋鄙,袖中抬起腕欲脱。
有时软萦盈,一穗秋云曳空阔。有时瘦巉岩,
百尺枯松露槎枿。忽然飞动更惊人,一声霹雳龙蛇活。
稽山贺老昔所传,又闻能者惟张颠。上人致功应不下,
其奈飘飘沧海边。可中一入天子国,络素裁缣洒毫墨。
不系知之与不知,须言一字千金值。
枕上雨初歇,庭前花乱开。春风在高树,啼鸟去还来。
春恨复秋悲,秋悲难到时。每逢明月夜,长起故山思。
巷僻行吟远,蛩多独卧迟。溪僧与樵客,动别十年期。
评诗读曲费沉潜,艳绪新词惹恨添。自笑错耽佳句癖,又从缃帙见香奁。
幽卧一禅榻,无人共白云。山泉与溪水,偏遣夜深闻。