满架诗书满炷香,琴碁为乐是寻常。
诚知老去唯宜静,自笑闲中亦有忙。
腰下转嫌金印重,眉间渐长白毫长。
手栽园树皆成实,引著儿孙旋摘尝。
閒愁不觉过年光,强半精神似醉乡。几度雨来成恶热,有时云断见斜阳。
古人事业尘空满,故国园林草自长。赖得南华怜我病,一篇齐物胜医方。
一雨豆苗绿,独行溪水西。繁露坠丛竹,新流涨芳堤。
偶与樵者语,忽闻幽鸟啼。内机久已息,处处武陵溪。
檐头密布蜘蛛网,砌下高堆曲蟮泥。达磨眼睛浑不顾,寻常读作一联诗。
彤云黯淡酿天寒,却向江头理钓船。
雪打蓬窗眠不着,声声时送到吟边。
笙簧世所贵,正调多溺沉。
有人怀古心,临风理瑶琴。
一弹秋月高,忽觉开尘襟。
或疑涧泉声,忽作鸾凤吟。
得意自怡悦,子期难再寻。
铜壶一枝梅,尽可为知音。
高秋灞浐路,游子多惨戚。君于此地行,独似寻春色。文章满人口,高第非苟得。要路在长安,归山却为客。□□□□□,狂歌罢叹息。我岂无故山,千里同外国。
平生爱种碧琅玕,自别乡山见汝难。久客归来方草草,此君请到一竿竿。
托身已恐泥多浊,卒岁殊忧天又寒。毕竟交情穷乃见,满庭玉立足清欢。
秦望山头自夕阳,伤心谁复赋凄凉。
今人不见亡吴事,故墓犹传霸越乡。
雨打乱花迷复道,鸟翻黄叶下宫墙。
登临莫向高台望,烟树中原正渺茫。
竹叶鸣纱牖,虫声杂锦梭。帘长镫燄小,山乱月明多。