荒草何茫茫,白杨亦萧萧。
严霜九月中,送我出远郊。
四面无人居,高坟正嶕峣。
马为仰天鸣,风为自萧条。
幽室一已闭,千年不复朝(zhāo)。
千年不复朝,贤达无奈何。
向来相送人,各自还其家。
亲戚(qī)或余悲,他人亦已歌。
死去何所道,托体同山阿(ē)。
茫茫荒野草枯黄,萧瑟秋风抖白杨。
已是寒霜九月中。亲人送我远郊葬。四面无人居,高坟正嶣峣。四周寂寞无人烟,坟墓高高甚凄凉。
马为仰天长悲鸣,风为萧瑟作哀响。
墓穴已闭成幽暗,永远不能见曙光。
永远不能见曙光,贤达同样此下场。
刚才送葬那些人,各自还家入其房。
亲戚或许还悲哀,他人早忘已欢唱。
死去还有何话讲,寄托此身在山冈。
何:何其,多么。茫茫:无边无际的样子。萧萧:风吹树木声。
严霜:寒霜,浓霜。送我出远郊:指出殡送葬。四面无人居,高坟正嶣(jiāo)峣(yáo)。无人居:指荒无人烟。嶣峣:高耸的样子。
马:指拉灵枢丧车的马。
幽室:指墓穴。朝:早晨,天亮。
贤达:古时指有道德学问的人。无奈何:无可奈何,没有办法。指皆不免此运。
向:先时,刚才。各自还其家:《文选》作“各已归其家”,兹从逯本。
已歌:已经在欢快地歌了。是说人们早已忘了死者,不再有悲哀。
何所道:还有什么可说的呢。托体:寄身。山阿:山陵。
水涩舟胶春昼明,振衣随步得閒行。万株杨柳缘堤古,一带清泉触石鸣。
无数青山围秀色,有时黄鸟度新声。不堪沛北风尘路,翻动江南行乐情。
断崖天削成,半腰为坳窊。殿阁在其中,乃是释子家。
初疑无路通,去必淩紫霞。屈曲转山足,云萝可攀拿。
忽然至其上,金碧藏谽谺。却见岩下路,目睛眩生花。
僧有定慧者,来自蜀道赊。五代方乱离,相此山水佳。
卜居不复出,焚香拥袈裟。嗟余但企仰,涉世空喧哗。
安得寄遁此,可以忘幽遐。
士女如云逐海滨,相将竞渡闹芳辰。洪涛不散三闾恨,浊酒难醒湘水人。
毂击肩摩连紫陌,歌笙伐鼓拂红尘。只因奉命趋朝急,未暇放閒半日身。
连夜朔风劲,满庭残叶翻。万山都削玉,一鹤尚当门。
沙远若无岸,楼高知有村。愧非梁苑笔,相对且倾尊。
桑柘枝头一一空,林峦放出画屏风。
鹭鸶惊晚归飞急,零乱昏烟一抹中。
云霭浮空半雨晴,茅簷未忍扫残英。
欲将春物飘零尽,只有黄鹂一两声。
芙蓉未拆桂香浮,落日西风雁过楼。
一雨空阶深夜滴,十分秋是十分愁。
带野花,携(xié)村酒,烦恼如何到心头。谁能跃马常食肉?二顷田,一具牛,饱后休。
佐(zuǒ)国心,拿云手,命里无时莫刚求。随时过遣(qiǎn)休生受。几叶绵,一片绸(chóu),暖后休。
戴月行,披星走,孤馆寒食故乡秋。妻儿胖了咱消瘦。枕(zhěn)上忧,马上愁,死后休。
带着野花,拿着村酒,烦恼怎么能来到心头?谁能够骑大马,常吃肉?种两顷田,养一头牛,能吃饱也就满足了。
辅佐国王安邦治国的心,能上天揽云的手,如果命里注定没有就不要强求。顺其自然地生活,不要辛苦地云追求。有几叶绵,一片绸,能够保暖就够了。
带着月光行,披着星星走,独自住旅店,过寒食日,离开家乡又到了凄凉的秋天。妻儿胖了我却瘦了。睡觉时在忧愁,出行时刀在忧愁,直到死了才算到头了。
跃马常食肉:指高官厚禄,富贵得志。一具:一头。
刚求:硬去追求。刚,此指刚硬意、偏意。过遣:消遣、过活。生受:辛苦、为难。
寒食:节令名,清明的前一天或两天,古俗此日禁止生火。
画堂春暖绣帏(wéi)重,宝篆(zhuàn)香微动。此外虚名要何用?醉乡中,东风唤醒梨花梦。主人爱客,寻常迎送,鹦鹉在金笼。
春意暖暖的画堂,绣花帏幕一重又一重,香炉里缭绕的香气微微颤动。身外的虚名要它有什么用?醉乡中,东风唤醒了梨花一般的春梦。主人好客,热情的迎送,看见鹦鹉在金笼里声声学舌。
画堂:汉代宫中的殿堂,后泛指华丽的堂舍。绣帏:绣花帏幕。宝篆香:形容缠绕的香烟的形状有如篆形的古文字。梨花梦:指像梨花一般开才即败的春梦。