破萼无须羯鼓催,晓风时送暗香来。怪他玉骨崚嶒甚,不到天寒总不开。
大哉观世音,愿力不思议。化身千百亿,于一刹那顷。
香山大因缘,悯念苦海众。慈悲示修證,欲同到彼岸。
受辱不退转,是乃忍辱仙。抉眼断两手,不啻弃涕唾。
欻然千手眼,照用无边际。至人见与执,不在千手眼。
向来弃去时,初无一毫欠。乃至以千记,我亦无赢馀。
是故将示寂,还复本来相。犹如大虚空,云电或风霾。
须臾各霁止,太虚自寥廓。我今仰灵踪,欢喜发洪愿。
今生未丧世,誓愿永归依。更与见闻者,同登无上法。
千林閴无伴,独秀益孤明。
索笑延幽赏,闻香失宿酲。
天教清到骨,我岂淡无情。
睡起黄昏月,花边洗破觥。
千林阒无伴,独秀益孤明。索笑延幽赏,闻香失宿酲。
天教清到骨,我岂淡无情。睡起黄昏月,花边洗破觥。
曾见春笺小韵清,曲中传道最多情。
西江大有多情客,不得江东一步行。
冷香疑到骨,琼艳几堪餐。
半醉临风折,清吟拂晓观。
赠春无限意,和雪不胜寒。
桃李有惭色,枯枝试并栏。
山深春未动,沙浅水欲冰。
玉梅於此时,靓妆略无朋。
露蕊欲的皪,月枝持鬅鬙。
俨如江汉女,可爱不可陵。
他年江南路,晓妆犯严凝。
寻香烟雨中,横斜插茅簦。
却数今几日,痴如秋后蝇。
北岭枝欲空,谁与扶一登。
聊分窥水影,依我照字灯。
坐使惜花梦,临风脚腾腾。
昔如梦中蝶,今学桑下僧。
了知菩提长,念起我何曾。
孤馆寒梅发,春风款款来。故园花落尽,江树一枝开。
处士桥边古岸隈,梅花偏向小园开。冲寒有客寻春去,移得晴窗雪影来。
客里无鱼未易禁,春风颇忆洞庭针。
可能更问诙谐肉,发已如今不及心。