胡地少春来。
三年惊落梅。
偏疑粉蝶散。
乍似雪花开。
可怜香气歇。
可惜风相摧。
金铙且莫韵。
玉笛幸徘徊。
东风太恶。惯弄香簸粉,吹到妆阁。瘦损花神,乍转冰魂,潘鬓休教染著。
当年素手斜阳里,笑画意、折枝衫薄。怪寻常、一样时光,锁断绮窗珠箔。
惆怅芳容去后,小庭但剩下,无数霜萼。笛里吹残,尚带春寒,人不如春有脚。
更阑月、转郎眠处,幸早赴、罗浮前约。梦醒时、软尽刚肠,怕想额边花落。
何须辨别。喜四时不断,花信连接。岂少园林,姹紫嫣红,芳菲惯引蜂蝶。
翻愁一瞬韶华老,便到了、飘零难拾。总逊他、朵朵鲜妍,耐得绮窗风雪。
珍重铜瓶供养,几曾借雨水,滋润苗叶。鼻观无香,眼孔多情,一种丰腮娇靥。
繁枝点缀天然态,恐误惹、玉纤攀折。祇怕教、尘染烟熏,不似斩新时节。
狼藉风烟知几秋,巍巍杰阁焕然修。
移来世外神仙宅,幻出云中天帝楼。
眺远但知以万象,养生应悟解金牛。
帝角他日分馀历,咫尺钧天得梦游。
折梅江上赠人行,此是东风第一程。从此不须凭驿使,看花直到豫章城。
湿云压地雪花乾,一日狂风十日寒。不管春光满邻屋,却从墙角借来看。
美人别后动深思,春到南枝总未知。记取灞桥明月夜,忍寒花下立多时。
罗浮山下著青鞋,蹋雪曾看烂熳开。好似人家茅屋底,一枝先占短墙来。
十月江南正苦寒,花开如雪雪成团。如今老尽咸平树,只写前身画里看。
眼中谁识岁寒交,只有梅花伴寂寥。明月满天天似水,酒醒听彻玉人箫。