有美人兮在空谷,肌肤冰雪颜如玉。
珠袖轻绡卷翠云,日暮天寒倚修竹。
自言久住黄金屋,舞遍霓裳羽衣曲。
昭阳春尽音信稀,伤心暗蹙眉峰绿。
百年日月双车毂,富贵荣华如转烛。
蓬海迢迢天六六,驭风归去骑黄鹄。
饮飞挟宸舟,彩鷁粲云母。
波涵太液秋,影动灵鼍吼。
观云棹水撷菱蕖,冯夷击鼓群龙趍。
飘飘仙袂随风举,帝怜飞燕结缨裾。
当时得意更深眷,承恩日在昭阳殿。
兹游奇绝冠平生,三十六宫俱健羡。
林居向晚饶清景,惜去非关恋酒杯。石净每因杉露滴,
地幽渐觉水禽来。药蔬秋后供僧尽,竹杖吟中望月回。
红叶闲飘篱落迥,行人远见草堂开。
一岁重阳至,羁游在异乡。登高思旧友,满目是穷荒。
草际飞云片,天涯落雁行。故山篱畔菊,今日为谁黄。
巨灵掌上月,玉女盆中泉。柱史息车看,孤云心浩然。
金沟河上柳千条,濯濯轻阴覆画桥。华夹御城涵晓日,波回仙沼应春潮。
曾闻献赋趋三殿,想见承云丽九霄。欲听钧天尘梦隔,苏台凉月夜寥寥。
四十九变化,一十三死生。翕忽玄黄里,驱驰风雨情。
是非纷妄作,宠辱坐相惊。至人独幽鉴,窈窕随昏明。
咫尺山河道,轩窗日月庭。别离焉足问,悲乐固能并。
我辈何为尔,栖皇犹未平。金台可攀陟,宝界绝将迎。
户牖观天地,阶基上杳冥。自超三界乐,安知万里征。
中国要荒内,人寰宇宙荣。弦望如朝夕,宁嗟蜀道行。
僻居娄西村,岁月嗟屡过。桑麻八口家,仅示免饥饿。
公田倩牛耕,痴儿固慵惰。虽乏甘脆供,所赖出舂磨。
前荣荫高榆,后坡竹千个。薰风飒然来,自足偿高卧。
念无谢傅才,甘受娄公唾。
衙鼓簪绅动,灵椿荐寿醪。
吾君合尧舜,此日降伊皋。
盘诰文章老,丹青事丛牢。
乃朝尊柱石,千里辍钧陶。
民即讴歌借,霖应梦寐劳。
秦人下车乐,远迩赋崧高。
赛罢祠山赛二郎,酒行明日欲祠张。
愚民可是都忘本,香火何曾到杜康。