乡路三百里,独归衣正单。凉风紫洲水,斜月白沙滩。
灯火期方远,关山岁欲阑。倚门应望汝,莫慢驻征鞍。
宦情乡思两依依,独裹寒毡去若飞。岁晏忍为千里别,林间惊见一人归。
官河远树迎仙棹,夕日暄风飏綵衣。漫使临歧生怅望,可容泉石借馀辉。
长松密竹翠交加,洞府新开碧海涯。石上仙人留足迹,春深涧水出桃花。
流传图画来千里,生长儿孙只一家。目断飞鸿那可到,旧游空指赤城霞。
浩渺烟波不可名,我来闲自渥尘缨。
久思沧海收身去,安得长舟破浪行。
天阔水云连黯淡,日闲鸥鹭自飞鸣。
屈平死後渔人尽,後世凭谁论浊清。
淮风情舒舒,楚水日夜流。
风能驾吾帆,水可载我舟。
余归知几时,子望悬百忧。
念我兄弟寡,商参各殊州。
十年不一逢,会合何所由。
幸逢子来归,与我相慰投。
甥儿入吾牵,甥女出吾留。
子吾笑其间,贫不知可愁。
心如熙春阳,乐若醉酒酬。
忆我别子日,将行更逗遛。
泣恐伤子心,泪出仰目收。
别日才几时,别思日九秋。
心随西北风,目望东南楼。
主人仁且贤,怜我羁旅游。
晨粳玉炊香,暮酒金注瓯。
盘蔬罗春青,豆脯兼夕鱐。
为食岂不美,义咽不下喉。
要当归子同,半菽饱亦优。
始予志所学,义当望轲丘。
朅来与世评,众口忽起咻。
尝观世金朱,此道久已偷。
胡为不奋去,附世如赘旒。
而子亦待人,特以贫不谋。
参差两如此,偃蹇势略侔。
要当去引去,逸世出网罘。
遐追避世徒,子与侍巾裘。
吾将亦娶妇,力以石臼求。
贸田结归庐,种树屋四周。
子居课桑蚕,我出鞭耕牛。
教妻绩以筐,使儿饷东畴。
坐笑忘岁时,聚首成白头。
归乎当何时,诗以侑子讴。
春城绿野郁相望,闲客闲来兴自长。
不见暮云成宿雨,空看芳草到斜阳。
花生恶土终成笑,兰不逢人自信香。
虽有尘缨无处濯,坐观渔者满沧浪。
上人合动山间兴,吾恨衰迟学谢安。
纳屐操筇那有限,吹云落雨漫无端。
先戚报信春枝破,预想分题雪屋寒。
林下不谙人世苦,笑将霜鬓与君看。
白日流上天,牛虱无遁形。
万目尽为用,而不骇日明。
穴鼠夜值萤,嗾嗾相聚惊。
鼠穴不日通,鼠足不日行。
已矣不自识,乃此萤爝矜。
鲕虾陷井坎,莫与江海争。
笼禽不失飞,讵识云汉冥。
咄哉浮薄儿,勉为高大营。
小梅风韵最妖娆。开处雪初消。南枝欲附春信,长恨陇人遥。
闲记忆,旧江皋。路迢迢。暗香浮动,疏影横斜,几处溪桥。
绿柳藏乌静掩关。鸭炉香细琐窗闲。那回分袂月初残。
惜别漫成良夜醉,解愁时有翠笺还。欲寻双叶寄情难。
藏乌:意同藏鸦。喻枝叶深茂。
“欲寻”句:用唐人红叶题诗典。