西来渐觉细尘红,扰扰舟车路向东。
可惜夏天明月夜,土山前面障南风。
古来名下岂虚为,李白颠狂自称时。
唯恨世间无贺老,谪仙长在没人知。
君不见青青河畔草,秋死严霜春满道。
又不见天边日,薄暮入虞泉,
晓来复更出。匆匆年光不相待,
桑海由来有迁改。人生荏苒百年间,
世上谁能驻光彩。秦皇汉武希长生,
区区烟雾求蓬瀛。骊山茂陵皆蔓,
悠悠千载空含情。荣枯自有主,
富贵不可求。正值百花飞似雪,
如休不饮令心忧。
俟时轻进固相妨,实行丹心仗彼苍。
萧艾转肥兰蕙瘦,可能天亦妒馨香。
厌花落,人寂寞,果树阴成燕翅齐,西园永日闲高阁。
后堂夹帘愁不卷,低头闷把衣襟捻。忽然事到心中来,
四肢娇入茸茸眼。也曾同在华堂宴,佯佯拢鬓偷回面。
半醉狂心忍不禁,分明一任傍人见。书中说却平生事,
犹疑未满情郎意。锦囊封了又重开,夜深窗下烧红纸。
红纸千张言不尽,至诚无语传心印。但得鸳鸯枕臂眠,
也任时光都一瞬。
故人手持金屈卮,进酒与君君莫辞。仲孺不援同产服,孟公肯顾尚书期。
当歌激风和结楚,吴姬白苧莫停舞。黄河东走不复回,白日经天岂能驻。
田文昔日盛经过,朝酣暮乐艳绮罗。高台已倾曲池废,祇今谁听雍门歌。
我有一曲侧君耳,世事悠悠每如此。子云浪作投阁人,贾生空吊湘江水。
春风南园花满枝,莫待秋风摇落时。东山笑起徒为尔,乘时莫负高阳池。
世上岂无飧玉法,垆中亦有化金方。不如去学刘玄石,一饮三年入醉乡。
咸阳山水丽晴晖,云拥征番万骑归。奏捷九重嘉茂绩,分符万里振兵威。
柳摇暖色笼油幕,花送春香上锦衣。未数燕然功独盛,他时汗简更扬辉。
元戎玉帐拥貔貅,武略文韬压众流。恢拓封疆当圣代,尽收部落入神州。
归旌想惬舆情望,奏凯亲承宠渥优。从此烽烟空绝塞,边民乐业日歌讴。
晓色微茫尚带星,修蹊荦确断人行。
独支瘦竹身犹健,高入重云地忽平。
落月正当山缺处,细泉频作雨来声。
上方灯火青林曲,隐隐疏钟一再鸣。