京城六月日如火,风轩散发执书坐。
顿嫌城市多烦嚣,欲买田庐何处可。
素几茶瓯吹碧香,有客敲扉偶相过。
为言越中好山水,厥土膏腴不偏颇。
魏氏之子文贞孙,玉树临风色瑳々。
读书浙水之东头,蒐今摭古以自课。
夏盖湖光白涌云,福祈山气青孚座。
三江帆上莫天长,八月潮平秋水大。
亭边狝猿长如人,月黑林昏盗山果。
桃源人家疑此是,洞口云深昼无锁。
百壶满醉江南春,击缶高歌儿子和。
西蜀少陵恒苦吟,南阳武侯尚高卧。
文贞昔在贞观中,大节堂堂不终挫。
好将旧学佐朝堂,行见英风振顽懦。
索居何日赋归来,尽理遗书载轻舸。
我昔耕牧岘山阳,门前水田足粳糯。
十年道阻不可归,江上秋风茅屋破。
旧栽松柏空成林,石墙竹梢添几个。
向来耆旧安稳无,每一思之泪交堕。
福源林壑倘见分,卜邻拟住山之左。
客归好语仲远君,岁晚寄书烦报我。
山翠浮空初过雨,山麓晴云散芳渚。
雾合长林生晓寒,人家更在林深处。
涧泉六月翻松根,石洞千年隐仙侣。
有谁共弈橘中来,无人问路桃源去。
白烟遮尽青林花,野簌嫩香应可茹。
清幽不减山之阴,只欠兰亭列觞俎。
谁乎写此怪而奇,莽莽云山入毫楮。
细看犹有遗恨处,胡不著我山之墅。
我生本是丘壑姿,误落京尘几寒暑。
小时耕牧岘山阳,闲从野人学种树。
门前鱼浦啼竹禽,屋上鹤巢走松鼠。
独行采药日莫归,才得芝术一斗许。
纵令服食不得仙,何若长年艺禾黍。
小村秋晚鸡正肥,大瓮春浮酒新煮。
老翁醉舞儿子歌,笑语喧哗忘宾主。
此乐不见十许年,兵火煌煌照南楚。
思归见画万感生,怅望风帆横浦溆。
时清即好谢官归,全家移向山中祝
勋名冠绝复全身,两晋如公竟几人。庙枕吴江非故迹,碑横岘首哭遗民。
空坛晓雾沉荒树,断壁秋风埽暗尘。老泪向人收不尽,愁边和雨湿衣巾。
柳外旗亭傍水隈,花前留客倒金杯。青云暗抱日华转,碧草暖随春色回。
远道自怜衰力尽,好怀常向故人开。轻衫短策东风里,白首蹉跎望隗台。
山压金台万万重,寻幽尽日少人逢。况闻水北田庐好,白首躬耕学卧龙。
老枫化为人,老杉化为石。庄周与胡蝶,后来谁复易。
平林方漠漠,野水正汤汤。苍莽日欲暮,年华客异乡。
草店月初冷,村路迂更长。渡头人散后,渔父正鸣榔。
我心劳我身,远道谁与论。心如木中火,忧至常自燔。披访结恩地,世人轻报恩。女无良媒识,知入何人门。寒日行深山,路由谷中村。田翁樵采熟,男女讴吟喧。借问身命谋,上言愧乾坤。时清公赋薄,力勤地利繁。下念草木年,坐家见重孙。举案馈宾客,糟浆盈陶尊。醉闲鹿裘暖,白发舞轩轩。仰羡太古人,余将破行辕。遑遑问身事,师友难为言。离歌又行去,落日低寒泉。
玉钩栏下寒泉水,金辘轳边影照人。此水今为九泉路,数枝花照数堆尘。
高第后归道,乃居玉华宫。逍遥人间世,不异浮丘公。
甘寝何秉羽,出门忽从戎。方将游昆仑,又欲小崆峒。
进退既在我,归来长安中。焚香东海君,侍坐西山童。
善行无辙迹,吾亦安能穷。但见神色闲,中心如虚空。
期之比天老,真德辅帝鸿。