南山古陆海,耕作半流人。扰之而为贼,祸患相频仍。
千里天安地,安危仗大臣。但能择守令,黄巾皆良民。
妖星去年落,鼠穴一时清。小丑何足数,岁登百室盈。
愿戒兵犹火,相期政皆平。帕首靴刀者,本来一书生。
轩轩摩空翮,忽入堂楹内。四壁黯光晶,萧瑟若野外。
委形是何年,画师阿尔粺。苟非大匠手,笔力何超迈。
至今天风入,如闻解旋带。金眸左右动,辉练光碎。
亦知边秋至,毛骨痒生疥。燕雀声啾啾,惧其转晴快。
耸身欲著人,座客悄怀退。猛气莽峥嵘,飒与云霄会。
恭惟丹山鸟,大圣自仁爱。绵邈烟雾际,不乏枭獍辈。
何由厉霜飙,抟击清草昧。顾眄粉墨姿,陡觉雄心在。
敛翮难飞腾,中怀空抑忆。
出世迫秋色,感时多苦音。户庭今夜冷,刀尺故园心。
谁是授餐者,因之戒斗深。呼镫方觅汝,露草莫微吟。
六奇枉说汉谋臣,后此和戎是妇人。能使边庭无牧马,蛾眉也合画麒麟。
冠军亲挟射,长平自合围。木落雕弓燥,气秋征马肥。
贤王皆屈膝,幕府复申威。何谓从军乐,往返速如飞。
十年烽火金山寺,孤棹蒲帆铁瓮城。日暮鱼龙纷出没,云边鹳雀自飞鸣。
江流万古无归日,野没千村有哭声。几处楼船笳鼓动,极天风浪一伤情。
关山落叶秋,掩泪望营州。辽海云沙暮,幽燕旌旆愁。战馀能送阵,身老未封侯。去国三千里,归心红粉楼。
栅壕三面斗,箭尽举烽频。营柳和烟暮,关榆带雪春。
边城多老将,碛路少归人。杀尽金河卒,年年添塞尘。
候火起雕城,尘沙拥战声。游军藏汉帜,降骑说蕃情。
霜落滹沱浅,秋深太白明。嫖姚方虎视,不觉说添兵。