惊雷殷殷南山曲,一夜山前春雨足。美人睡起怯轻寒,衣褪香绡红减玉。
朝云霭霭弄晴态,野柳狂花无管束。东风也自足春情,吹皱两溪烟水绿。
忠祠奇石屼,正气大江流。此日悲狂浪,伤心覆御舟。
三仁心矢日,一旅运逢秋。千古厓山上,哀猿处处愁。
醉后帘垂人寂静,梦馀香袅意萧骚。新诗莫与他人读,只恐西泠纸价高。
垂老那堪谪远荒,凭高一望景苍茫。桄榔热雾迷官舍,薜荔阴云覆女墙。
水散蛮溪分燕尾,路穿瘴岭转羊肠。同时沦落天涯客,白首何年返故乡。
不见疏花久,恓然恨满襟。
相逢当岁晚,一别又春深。
冷落山中约,凄凉月下心。
期君须待雪,把酒候前林。
风卷蓬根野日昏,含凄倚杖望孤村。
村中昨夜逃亡尽,还有催租吏打门。
太清上初日,春水送孤舟。
山远疑无树,潮平似不流。
岸花开且落,江鸟没还浮。
羁(jī)望伤千里,长歌遣四愁。
(清朗的)天空升起一轮朝阳,(碧绿的)春水载送着一叶孤舟。
青山渺远,似乎没有树木;江水平淌,好像不动不流。
两岸的春花开而复落,江中的水鸟载沉载浮。
羁旅中远望千里,感伤无限,放声高歌排遣浩茫的愁绪。
太清:一作“天晴”,天空。
没还浮:时而钻入水中,时而浮出水面。
羁:停留。
萧晨骑马出皇都,闻说埋冤在路隅。别我已为泉下土,思君犹似掌中珠。四弦品柱声初绝,三尺孤坟草已枯。兰质蕙心何所在,焉知过者是狂夫。
长清六月才禾黍,大家小家愁无雨。
草根挑尽木如冬,又见探雏啖野鼠。
沙中稚子哭欲绝,阿爷卧路不能语。
三年长饿一息在,那复余情念儿女。
破屋一叟捣榆皮,我问捣之欲何为?土性多沉糠性浮,榆
末和之可为糜。
极知强活能几时,暂于肠胃勉撑持。
妻子填壑老我存,死者长乐生者饥。
恸哭无声但有泪,瘦骨令人摧肝脾。
道旁一庙有神坐,黄金为身受香火。
庄周曾论书,丁字乃有尾。八分周已有,不自秦人始。
缅昔雨粟后,仓颉古文起。周宣二千年,中国通行此。
大篆变古法,籀文传自史。李斯变小篆,损益成绝技。
八分即小篆,聚讼殊可已。武将乃造笔,中涓更造纸。
不必出圣贤,万世遵遗轨。斯也灭圣经,罪不容于死。
此事可掩罪,亦薄乎云尔。斯诛汉隶出,却笑父似子。
唐朝名最盛,莫过阳冰李。咸谓李氏后,骑省一人耳。
清峭皖公山,山影落杯里。当时南唐衰,谪居下柴里。
双溪行院婢,古秀世无比。乔亭双美人,有灵亦当喜。
谁知金源后,碑失亭亦毁。迄今七百年,何处寻遗址。
金石且不寿,叹息循山趾。