黄河泻白浪,到海一万里。
榆关风土恶,夜来霜入水。
河源冻彻底,冰面平如砥。
边将好邀功,夜率鏖兵起。
马度疾於风,车驰不濡轨。
尽破匈奴营,别筑汉家垒。
扩土过阴山,穷荒为北鄙。
天威震逆漠,戎心畏廉李。
所以龙马驹,长贡明天子。
边夫苟非才,怨亦从兹始。
初春丽晃莺欲娇,桃花流水没河桥。蔷薇花开百重叶,杨柳拂地数千条。
陇西将军号都护,楼兰校尉称嫖姚。自从昔别春燕分,经年一去不相闻。
无复汉地关山月,唯有漠北蓟城云。淮南桂中明月影,流黄机上织成文。
充国行军屡筑营,阳史讨虏陷平城。城下风多能却阵,沙中雪浅讵停兵。
属国小妇犹年少,羽林轻骑数征行。遥闻陌头采桑曲,犹胜边地胡笳声。
胡笳向暮使人泣,长望闺中空伫立。桃花落地杏花舒,桐生井底寒叶疏。
试为来看上林雁,应有遥寄陇头书。
关山夜月明,秋色照孤城。
影亏同汉阵,轮满逐胡兵。
天寒光转白,风多晕欲生。
寄言亭上吏,游客解鸡鸣。
细观才满一轮月,静坐能销万古心。
莫向洪炉烘醉客,只宜清夜定禅林。
小雅废兮,东山不作。
哀我人斯,皇心不乐。
烝哉斯人,胡然而天兮,
王师于铄。
幽州胡马客,莲剑寒锋清。笑看华海静,怒振河山倾。
金鞍试风雪,千里一宵征。韔底揪羽箭,弯弓新月明。
仰天坠雕鹄,回首贯长鲸。慷慨激忠烈,许国一身轻。
愿系匈奴颈,狼烟夜不惊。
寒入关榆霜满天,铁衣马上枕戈眠。愁生画角乡心破,月度深闺旧梦牵。
愁绝惊闻边骑报,匈奴已牧陇西还。
莫问华簪发已斑,归心满目是青山。独上层城倚危槛,柳营春尽马嘶闲。
忆共西山宿,高歌岂宦情。一毡连大海,五字竟长城。
夜雨桃花水,春风画角声。忧时休怅望,弦诵是平生。