朔土秋气高,日夕来凉幰。
鸿雁已南乡,游子寒无衣。
履霜戒坚冰,几者动之微。
所以漆室女,浩叹忧园葵。
烨烨阶下兰,一夕遽变衰。
愁来谁与语,有酒聊自挥。
故乡岂不怀,我行尚迟迟。
百年同适客,何事主叹悲。
春雨蛟龙变,不妨苔藓侵。苍苍孤直者,空洞本无心。
秋气萧森草木疏,忆君重过水云居。休将玄鬓歌弹铗,长向青藜问校书。
世态江河忘百折,茅斋风日惜三馀。浮名尽付沧洲外,司马何劳赋子虚。
东山曾订十年期,翠竹江村入梦思。世路正怜投檄早,故园偏恨见君迟。
牢笼天地心犹壮,呼吸烟霞鬓未丝。欲向云房借飞舄,便从华岳访希夷。
两头蚯蚓呈三要,五眼胡孙念八还。
老蚌吞除龙树月,瞎驴撞出赵州关。
醯鸡负须弥,瞬息九万里。猕猴对秦镜,一一总没尾。
生平五湖心,短笛秋风里。借问鱼有无,夜凉天在水。
西来碧眼困津梁,只要教渠识旧乡。常恐佛魔相蹂躏,故提邪正为平章。
好随鱼化禹门去,莫学蝇钻窗纸忙。诵帚忘苕解成道,可怜楚些漫沉湘。
道人散步过茅堂,怜我毗卢尘覆藏。戏出当年三昧手,一弹指顷放毫光。
雨后蜂忙燕啄泥,野蔷薇过柳华飞。道人抱艺行天下,好语春鹃似见几。
使轺草草索离群,南北东西不更闻。别去廿年如梦寐,山头一日忽逢君。
蓬莱阁里呼明月,抚掌东边洗白云。诗律老苍无可说,祇须出酒觅论文。