彩贴隃麋湿,屠苏琥珀浓。
夕阳犹猎日,午夜已春风。
青葱嘉树锁连甍,间忆东楼望远情。
禁壘晓烟浮旧色,御沟春水漱新声。
杯盘冷落留芳草,帘幕阴沈听乱莺。
汉殿未传红蜡烛,到家犹得趁沮明。
春事今如此,凭高兴未阑。
半帘疏雨过,一院落花閒。
草色迷幽迳,禽声出晚山。
东风能育物,不改鬓毛斑。
平生一顾重,意气溢三军。野日分戈影,天星合剑文。弓弦抱汉月,马足践胡尘。不求生入塞,唯当死报君。
寒风剪剪岁交除,深巷人来辙迹疏。雪后汲泉朝祀灶,镫前藉草夜翻书。
名心未尽因谋养,世议方宽足遂初。好是临邛长作客,得教壁立似相如。
边头能走马,猿臂李将军。射虎群胡伏,开弓绝塞闻。海山谙向背,攻守别风云。只为坑降罪,轻车未转勋。望湖关下战,杂虏丧全师。鸟啄豺狼将,沙埋日月旗。牛羊奔赤狄,部落散燕耆。都护凌晨出,铭功瘗死尸。
燕赵佳人本自多,辽东少妇学春歌。黄龙戍北花如锦,玄菟城前月似蛾。
如何此时别夫婿,金羁翠眊往交河。不闻入汉去燕营,怨妾愁心百恨生。
漫漫悠悠天未晓,遥遥夜夜听寒更。自从异县同心别,偏恨同时成异节。
横波满脸万行啼,翠眉暂敛千里结。并海连天合不开,那堪春日上春台。
乍见远舟如落叶,复看遥舸似行杯。沙汀夜鹤啸羁雌,妾心无趣坐伤离。
翻嗟汉使音尘断,空伤贱妾燕南垂。
惨惨寒日没,北风卷蓬根。将军领疲兵,却入古塞门。
回头指阴山,杀气成黄云。
上山望胡兵,胡马驰骤速。黄河冰已合,意又向南牧。
嫖姚夜出军,霜雪割人肉。
塞北无草木,乌鸢巢僵尸。泱渀沙漠空,终日胡风吹。
战卒多苦辛,苦辛无四时。
晚渡西海西,向东看日没。傍岸砂砾堆,半和战兵骨。
单于竟未灭,阴气常勃勃。
城上画角哀,即知兵心苦。试问左右人,无言泪如雨。
何意休明时,终年事鼙鼓。
北风凋白草,胡马日駸駸。夜后戍楼月,秋来边将心。
铁衣霜露重,战马岁年深。自有卢龙塞,烟尘飞至今。
汉将归来虏(lǔ)塞空,旌(jīng)旗初下玉关东。
高蹄战马三千匹,落日平原秋草中。
将领们扫空敌营归来,高举旌旗直入玉门关东。
三千战马放蹄飞奔,冷冷的落日沉入平原秋草中。
汉将:唐朝的将领塞:要塞玉关:玉门关。
千金画阵图,自为弓剑苦。杀尽田野人,将军犹爱武。
性命换他恩,功成谁作主。凤凰楼上人,夜夜长歌舞。