白袷行人又远游,日斜空上映花楼。
愁丝堕絮相逢著,绊惹春风卒未休。
禅翁竟补栖禅处,兔角龟毛杖佛僧。久厌宗雷同保社,却凭章贡浊埃尘。
定携天上苍鹰爪,去接西江白业宾。大庾岭头梅正好,同风千里一枝春。
嫣然粉面郎,上马能据鞍。身非行秘书,亦复磨铅丹。
六籍火攻馀,渡河惑亥豕。毫端虽有神,颇能正朋字。
青丝织作双鸳鸯,紫丝绣成双凤凰。
在家不敢窥屏著,心愿出门逐夫婿。
琴中解道人心事,不辞半夜将身去。
君亲涤器妾当垆,岂料赋成天上知。
临邛旧事不记省,千金多买青蛾眉。
嫁时衣裳今尚在,妾貌未衰君意改。
当时去家恨太迟,今日思家翻自悔。
玉环既断不复连,青铜既破不复圆。
古来往人多薄命,不见鸾胶能续弦。
但愿新人同燕婉,桃花长春月长满。
小园数树杂花开,零落无声覆绿苔。
休恨五更风雨急,明年春色自归来。
蝶醉蜂痴一簇香,绣葩红蒂堕残芳。
因嗟好德人难得,公子王孙尽断肠。
夜雨山草湿,爽籁杂枯木。闲吟竺仙偈,清绝过于玉。
周郎怀抱好知音,常爱山僧物外心。闭户不知芳草歇,
无能唯拟住山深。感通未合三生石,骚雅欢擎九转金。
但似前朝萧与蒋,老僧风雪亦相寻。
寒空欲雪雨霏微,草径孤筇傍石矶。碧玉山围修竹宅,梅花时叩故人扉。
苍茫旧事谈尘劫,寂历新诗近道机。更约小桃红破后,来餐春涧蕨芽肥。
我识夫人夫,朝衫托京国。继遇夫人弟,幅巾江水北。
自始逮今玆,春秋三十易。当时谈宴末,偶及中闺德。
仪容黯终掩,吾友亦远隔。遥想琴瑟哀,与彼同生戚。
徒存四尺纸,绘作镫火夕。慈母如师严,雒诵殷四壁。
图中最稚儿,玉立今八尺。挂席出彭蠡,就我同书策。
万卷容可收,熊丸不复得。我闻画阏氏,泣涕甘泉侧。
憬彼休屠子,忠孝汉庭则。何况传经家,不匮名当赫。
又闻悲思者,不可为太息。怜吾失母雏,丱发初覆额。
奄垂二十年,感伤衰鬓白。