青青河边草。
绵绵思远道。
远道不可思。
宿昔梦见之。
梦见在我傍。
忽觉在他乡。
他乡各异县。
展转不可见。
枯桑知天风。
海水知天寒。
入门各自媚。
谁肯相为言。
客从远方来。
遗我双鲤鱼。
呼儿烹鲤鱼。
中有尺素书。
长跪读素书。
书中竟何如。
上有加餐食。
下有长相忆。
自居戍交河,两见霜风逼。妾住燕山南,君住燕山北。
欲寄征人衣,茫茫路何极。纤手理素书,涕泗时沾臆。
愿持千里心,托此孤鸿翼。
江陵死,几人相。江夏诛,几人将。锦袍花蹙银麒麟,白牌封剑真将军。
生手已易袁应泰,掣肘更来王化贞。臣罪当诛血一缕,不死封疆死门户。
臣心可剖疏千言,不任经臣任枢部。东厂罗织贤与良。
邦国殄瘁人先亡。中原从此遂破裂,九边传首祸最烈。
九边风雪黄云高,魂兮归来何处招。痛吟性气先生集,江头松竹寒萧萧。
买褚得薛前闻曾,我今所得添嘲呼。文荡师碑录明诚,魏栖梧乃褚名更。
婵娟来迟罗绮胜,是耶非耶宛平生。冯公击赏逾兰亭,有若似圣子夏盲。
翁王后先详证明,洗出真面庐山青。河南遗法二薛承,薛稷亦是魏家甥。
当时薛魏世并称,北海仙手太湖精。开元之间继有声,栖梧合系宰相徵。
不见姓字唐表登,石趺久化夏后城。仅传此纸仍难凭,古来几辈书入能。
一艺并悭身后名,消磨岁月三折肱。捧心丧志予其惩。
庄周梦为蝶,牛哀化为虎。此身等浮云,何物得自主。
登高眺遐荒,松柏莽平楚。昔为公与侯,今作粪与土。
贵贱同一归,空烦泪如雨。青春不再来,白石足可煮。
竦身命黄鹄,云霄待吾举。
舟横别港赴鸥约,人立斜阳等燕归。
心事一春拈不出,两堤杨柳又绵飞。
片云筛雨过横塘,衬断苹风作晚凉。
意快短檠推不照,柳边听月对啼螀。
那年离别去,只道投京国。京国人不归,音书到塞北。
少年夫妇不同欢,纵使封侯有何益。还家拜母心内伤,何不当时委道傍。
逐出堪羞子溥,归来可重渊明。
试问七松处士,何如五柳先生。
老女久不嫁,妍媸在媒口。自道洛阳花,人笑白门柳。
归来厩马踏堤沙,回首彤楼路渐赊。
遥想禁门金锁合,一庭月浸紫薇花。