檐前甘菊移时晚,青蕊重阳不堪摘。明日萧条醉尽醒,残花烂熳开何益。
篱边野外多众芳,采撷细琐升中堂。念兹空长大枝叶,结根失所缠风霜。
何限倚山木,吟诗秋叶黄。蝉声集古寺,鸟影度寒塘。
风物悲游子,登临忆侍郎。老夫贪佛日,随意宿僧房。
百草竞春华,丽春应最胜。
少须颜色好,多漫枝条剩。
纷纷桃李枝,处处总能移。
如何此贵重?却怕有人知。
春天花草丰茂,丽春花开得最好。
刚开时色彩好,茂盛时很烂漫。
那么多的桃李枝,移到哪里都成活。
为什么丽春贵重?说出来怕被人知。
玉合金针故事遥,离人自写可怜宵。沉沉旧院收鱼钥,隐隐星河梦鹊桥。
天上双星窥分野,人间万感溢思潮。柳州屡乞仍难巧,聊报瑶章作解嘲。
百尺澄台对落晖,旧吟花处地都非。重寻十七年前梦,飘尽黄金泪满衣。
也知晚节留香好,独惜军中少一韩。任是黄花比人瘦,西风还拟卷帘看。
瘦石护寒梅,盎盎回春意。借君铁笛声,吹起群山睡。
不论袍紫与鞓红,一朵千金费化工。
人共醉花花亦醉,莫教山圃不春风。
近看遥见总风标,不拣疏村自断桥。
大士定中蒙素衲,太真浴起却红绡。
别修花史为题品,高倡离骚伴寂寥。
岁晚道人心似铁,爱香怜影尚魂销。
竹绕疏篱水绕村,一枝无语更黄昏。
暗香似识骚人意,月澹无风自入门。