郑生在日常无食,身后恓惶又可知。
郭象有缘天付与,新租满碓不言饥。
寺暗莓苔深,岁潦雷雹粗。
问胡旅穷舍,鑽燧煮莱芜。
答云自孩童,蚤识灶下梧。
逡巡四十载,翻着火上炉。
今昔岂异能,闻见终殊途。
德衰嗟教薄,笔退怜词枯。
何以充我求,往众归装孤。
子文如绣鞶,子行如冰壶。
世惟春华玩,尔用秋实餔。
去从孔鸾翔,勿受斥鷃呼。
古贤真好事,渎以伯牙名。岸转天无尽,春回草渐荣。
当年流水曲,今日赋诗情。可惜知音少,令人恨未平。
随辈猖狂搅客心,区区斗粟苦相寻。前行堕地后不止,我自绝粮渠复侵。
归兴渺然风瑟瑟,壮怀如此夜沉沉。欲投忌器空搔首,盼杀羲轮辗宿阴。
四圣能知本一心,却从流俗玩升沉。江湖胜观襟怀阔,天地穷源造化深。
青眼相看常倒屣,碧云兴感欲投簪。人生离合非无数,送别江皋思不禁。
含香复记言,清秩称当年。点笔非常笔,朝天最近天。
家声三相后,公事一人前。诗句江郎伏,书踪甯氏传。
风标欺鹭鹤,才力涌沙泉。居僻贫无虑,名高退更坚。
渔舟思静泛,僧榻寄闲眠。消息当弥入,丝纶的粲然。
依栖常接迹,属和旧盈编。开口人皆信,凄凉是谢毡。
风神何蕴藉,张绪正当年。端简炉香里,濡毫洞案边。
饰装无雨备,著述减春眠。旦夕应弥入,银台晓候宣。
平山飞骑竹西州,到处逢君得纵游。
满地落花春病酒,一帘明月夜登楼。
江帆带雨人归后,烽火连天客罢休。
一纸短书劳远祝,貂蝉到底出兜鍪。
渭水冻无波,终南翠色多。
云临残照霁,客向故城过。
惊雁远犹叫,牧童寒不歌。
心愁人不会,谓我欲求何。
朔土秋气高,日夕来凉幰。
鸿雁已南乡,游子寒无衣。
履霜戒坚冰,几者动之微。
所以漆室女,浩叹忧园葵。
烨烨阶下兰,一夕遽变衰。
愁来谁与语,有酒聊自挥。
故乡岂不怀,我行尚迟迟。
百年同适客,何事主叹悲。