七闽四海东南曲,自有天地惟篁竹。
无诸曾拥汉入秦,归来依旧蛮夷俗。
未央长乐不诗书,何怪天涯构板屋。
人民稀少禽兽多,云盘雾结成烜燠。
楼船横海未入境,淮南早为愁蛇蝮。
自从居股徙江淮,鸟飞千里惟溪谷。
经历两世至孙氏,始闻种杏匝庐麓。
依然未识孔圣书,徒能使虎为收谷。
异端神怪非正学,但可出野惊麋鹿。
三分南北又几年,匹士单夫无或录。
开元天宝唐欲中,阑干始见盘中蓿。
日南韶石出名公,新罗二士非碌碌。
七闽转海即洙泗,仅有令孜与思勗。
令人不忍读唐书,不胜林壑溪山辱。
天心地气信有时,二三百年渐堪目。
述古大年创发迹,义理文章相接续。
蔡襄风任獬廌司,陈烈气压龙虎伏。
介夫当仁意不让,了翁守义穷弥笃。
天开道统游杨胡,一气北来若兰馥。
了翁责沈先识程,子容闻风亦知肃。
剑龙化作李延平,道理益明仁益熟。
遂生考亭子朱子,撑拓三才开{左亻右上亡下一}育。
植立纲常鳌戴地,开发蒙昧龙衔烛。
三胡三蔡与五刘,新安建安知一族。
直卿幸作东床客,照耀乾坤两冰玉。
四书才老多有见,楚辞全甫尤能读。
正叔安卿亲闻道,稍后景元亦私淑。
礼书身后得直卿,遗经未了留杨复。
奎宿分野忽在兹,神光秀气相追随。
灯窗眉宇辙不同,金玉满堂珠万斛。
遂令四书满天下,西被东渐出九服。
方将相与作齐鲁,迩微觉忘南梳沐。
贤良文学偶未设,墙角短檠充何速。
相看一一皆凤麟,相薰渐渐随鸡鹜。
古今最重是习气,圣贤为此多颦蹙。
一落千丈不可回,坚冰都在坤初六。
诗书自古不误人,明经不但为干禄。
聪明才智万景春,家国子孙千百福。
已有清阴逼座隅,爱声仙客肯过无。
陵迁谷变须高节,莫向人间作大夫。
金庭路指剡川隈,珍重良朋自此来。两鬓不堪悲岁月,
一卮犹得话尘埃。家通曩分心空在,世逼横流眼未开。
笑杀山阴雪中客,等闲乘兴又须回。
泾溪石险人竞惧,终岁不闻倾覆人。
却是平流无石处,时时闻说有沈沦。
春日更多情,风吹杖履轻。欲聆黄鸟啭,独傍绿杨行。
远甸阴云合,孤村花木荣。偶然逢野老,邀我坐柴荆。
西馆萧然拥罽裘,浑无桃李似潘侯。
路多绿竹遮栏雨,池有残荷掩映秋。
蛮獠讴歌逢乐岁,江湖风景忆扁舟。
衣冠到底为身累,秖慕逍遥寄一丘。
渐觉东风动柳条,小池春水雪初消。画梁旧垒来新燕,红药枯根茁嫩苗。
细雨侵人寒料峭,醇醪薄醉梦逍遥。已筹五两冲泥屐,溪友寻芳拟共招。
木叶初飞水乍凉,荻花断岸倚孤航。蓬窗极目轻云碧,书破秋空雁一行。
小沟溶漾可涉,彩舫夷犹不惊。
晚酌忽逢名酒,当时打破愁城。
东都昔称桓侍御,凛冽冰霜动朝著。乘骢到处慑豪雄,九陌人人行且避。
桓郎一去今千载,六察寥寥继手采。铁冠白简谁可方,喜有汾阳后人在。
君今年才二十馀,琅琅声价高璠玙。发奸摘伏振风纪,星轺几诵皇华诗。
昨朝又捧明光敕,远赴边疆阅戎籍。一泓冰斧手中持,五色春云衣上织。
昂藏揽辔气如虹,绣縠银鞍虎绶红。一道飞霜随驻节,九霄甘雨逐乘骢。
乘骢取道巴渝路,重叠青山莽回互。毡帽峰头日欲低,琵琶峡口云初度。
褒斜南去即苗夷,苦竹黄茆夹岸齐。飞鸟冲烟投古碛,断猿啼月挂深溪。
双旌遥度乌蒙嶂,眼底貔貅拜相向。未须搏击树奇勋,且慰苍苍远人望。