宫烛分烟眩晓霞,惊心知又度年华。
榆羹杏粥谁能办,自采庭前荠菜花。
隆隆暑威歇,稍稍秋意深。丰草渐改色,穹林亦萧森。
况兹风雨夕,微灯翳寒阴。潜蛩泄幽语,徂雁遗哀音。
以我耿耿怀,知子难为心。含情睇层昊,咫尺犹商参。
裹饭孰子遗,载酒孰子斟。岂不欲一往,畏彼泥潦侵。
古人道义交,非惟让分金。斯事久索莫,念之恨弥襟。
愿言轨前躅,尚期勖来今。
清明今日是,原上一经过。
新葬冢无数,未来人更多。
此生曾悟否,不乐复如何。
莫待浇坟土,樽前且醉歌。
吾家崛起蓬蒿间,先君为学良苦艰。
典衣买书教我读,平生贫窭不此悭。
岁晚才沾寸禄养,天祸无何颓泰山。
况时汝辈各少小,不及见汝学燕閒。
逮今孤露历岁月,渐觉长大成疏顽。
诗书堆积有素业,文章体要亦易攀。
固须仁义力造诣,慎择朋友少往还。
偏亲堂上待甘旨,况已齿龀双鬓班。
更可踟蹰忽荣养,不如乌鸟鸣关关。
官家公道禄寒畯,勉旃进取欢慈颜。
昨夜书中得故纸,今朝随意写新诗。
长绢箧底终无恙,比入怀中便足奇。
黯淡谁能知汝恨,沾涂亦自笑余疾。
书成付与炉中火,了却人间是与非。
堤上寻春步较迟,马嘶芳草燕差池。
南楼烟雨清明日,正是佳人堕泪时。
他乡逢冷食,故国隔长江。薄雨膏犹腻,落红香满腔。
客游如梦醒,愁事被春降。正说扬州鹤,俄来雪一双。
雨涩风慳,双溪閟、几曾洋溢。长长是、非霞散绮,岫云凝碧。修禊欢游今不讲,流觞故事何从觅。待它时、水到却寻盟,筹输一。燕舞倦,莺吟毕。春肯住,才明日。池塘波绿皱,小荷争出。童子舞雩浑怅望,吾人提笔谁飘逸。记去年、修竹暮天寒,无丛迹。
客里无鱼未易禁,春风颇忆洞庭针。
可能更问诙谐肉,发已如今不及心。
饧面留寒不肯浓,一年春事看成空。
人歌人哭清明日,花落花开昨夜风。
薄薄絮泥行燕子,深深茭荡出凫翁。
西泠桥上多车马,有底狂驰百岁中。