杞菊苗香雨足时,芼羹千载忆天随。食盘近觉鱼虾贵,勿笑吴伧啖逐夷。
老去仍羇旅,逢春非我春。
物华随意别,感慨与时新。
柳重将迎客,花然似笑人。
十年忧国泪,依旧洒衣巾。
俨然云转与风回,故国人看但石堆。
犹有鬼神供职守,不移行列待将来。
年年九陌看春还,旧隐空劳梦寐间。迟日逍遥芸草长,
圣朝清净谏臣闲。偶逢游客同倾酒,自有前驺耻见山。
道侣书来相责诮,朝朝欲报作何颜。
亭亭新阁成,风景益鲜明。石尽太湖色,水多湘渚声。
翠筠和粉长,零露逐荷倾。时倚高窗望,幽寻小径行。
林疏看鸟语,池近识鱼情。政暇招闲客,唯将酒送迎。
江上秋风吹布袍,满林败叶暮萧骚。云沈雁信人千里,雨荅蛩声客二毛。
汗马功名知命薄,蠹鱼文字漫心劳。十年辛苦成何事,赢得一贫声价高。
糟如丘,曲作尘。送花落,迎花新。笑君不饮,何以为亲。
吴儿娇,楚臣苦。醉无忧,醒无主,黄莺自歌蝶自舞。
杯盘出古窑,未必坟头土。朝为云,暮为雨。安所得杜康,变作巫山女。
朝朝莫莫,不知其数。蒸香滴酪沉青天,花间酩酊宁须钱。
富贵自不暇,贫贱且陶然。死愿作天上星,生愿为地上仙。
今宵但可浸明月,倒泻珍珠那不前。
漾漾南涧水,来作曲池流。言寻参差岛,晓榜轻盈舟。
万绕不再止,千寻尽孤幽。藻涩讶人重,萍分指鱼游。
繁苗毯下垂,密箭翻回輈.曝鳖乱自坠,阴藤斜相钩。
卧蒋黑米吐,翻芰紫角稠。桥低竞俯偻,亭近闲夷犹。
目为逐胜朗,手因掇芳柔。渐喜游来极,忽疑归无由。
气状虽可览,纤微谅难搜。未听主人赏,徒爱清华秋。
七闽四海东南曲,自有天地惟篁竹。
无诸曾拥汉入秦,归来依旧蛮夷俗。
未央长乐不诗书,何怪天涯构板屋。
人民稀少禽兽多,云盘雾结成烜燠。
楼船横海未入境,淮南早为愁蛇蝮。
自从居股徙江淮,鸟飞千里惟溪谷。
经历两世至孙氏,始闻种杏匝庐麓。
依然未识孔圣书,徒能使虎为收谷。
异端神怪非正学,但可出野惊麋鹿。
三分南北又几年,匹士单夫无或录。
开元天宝唐欲中,阑干始见盘中蓿。
日南韶石出名公,新罗二士非碌碌。
七闽转海即洙泗,仅有令孜与思勗。
令人不忍读唐书,不胜林壑溪山辱。
天心地气信有时,二三百年渐堪目。
述古大年创发迹,义理文章相接续。
蔡襄风任獬廌司,陈烈气压龙虎伏。
介夫当仁意不让,了翁守义穷弥笃。
天开道统游杨胡,一气北来若兰馥。
了翁责沈先识程,子容闻风亦知肃。
剑龙化作李延平,道理益明仁益熟。
遂生考亭子朱子,撑拓三才开{左亻右上亡下一}育。
植立纲常鳌戴地,开发蒙昧龙衔烛。
三胡三蔡与五刘,新安建安知一族。
直卿幸作东床客,照耀乾坤两冰玉。
四书才老多有见,楚辞全甫尤能读。
正叔安卿亲闻道,稍后景元亦私淑。
礼书身后得直卿,遗经未了留杨复。
奎宿分野忽在兹,神光秀气相追随。
灯窗眉宇辙不同,金玉满堂珠万斛。
遂令四书满天下,西被东渐出九服。
方将相与作齐鲁,迩微觉忘南梳沐。
贤良文学偶未设,墙角短檠充何速。
相看一一皆凤麟,相薰渐渐随鸡鹜。
古今最重是习气,圣贤为此多颦蹙。
一落千丈不可回,坚冰都在坤初六。
诗书自古不误人,明经不但为干禄。
聪明才智万景春,家国子孙千百福。
已有清阴逼座隅,爱声仙客肯过无。
陵迁谷变须高节,莫向人间作大夫。