檐鸦冻不哗,尺宅走万怪。休暇周四旬,一岁此心泰。
蠕蠕蠹丛生,低吟发遥籁。乐事际伏腊,劳生得微懈。
六年冗不治,枯菀久身外。故步安槃姗,饱死讵贻悔。
朝踏霜花行,夜共灯火爱。从徒百十人,昏昭竟何待。
堂前阿巽欢,足后娇儿狯。无病茶饭佳,俯仰为一快。
良士矜七尺,五斗究云隘。壮岁困磨牛,成劳笑安在。
凡情耻钝顽,奋跃务高大。似闻割洪流,海立昼全晦。
日黄拥被眠,炙手任渠辈。运会剥亦终,便老亦谁慨。
入耳百事乖,况闻公竟逝。撼胸来狂潮,万感倏起坠。
微生及中年,坐阅天地闭。夷齐各求仁,巢由耻非义。
公清畏人知,大壑蓄元气。归隐十年期,躬耕先世事。
老学烛犹明,孜孜味能至。厌乱傥已深,一瞑遂不视。
耽奇词赋古,养拙友朋疏。每退金华直,常翻贝叶书。
谭宗时契鸟,洗墨畏惊鱼。更羡东门达,延陵故不如。
五岭中间数仞亭,海云山月总关情。三千稷下诸姜客,十万胸中小范兵。
谈笑巳看功业就,指麾能使鬼神惊。先忧后乐平生志,须仗忠贞答圣明。
几年书不到江东,知我忘形事事慵。南阮最贫方远宦,阿连同调且相从。
狂生肯信原非病,妄校须惭广未封。安得论文如定力,不眠长听五更钟。
优优至道贵居宽,休把浮名着意看。
身在九宵牢着步,些儿下了上应难。
酒帘花市旷径过,幽事宁如老去何。山近尉城春草绿,井连萧寺夕阳多。
国香空谷邀琴写,家食衡门带索歌。疏雨自沾苔径曲,几人鸠杖破烟萝。
神功陶铸火初停,神物还堪太史铭。万籁敛声归大冶,百僚洗耳试新听。
鸣随仙仗元无戾,气应铜山固有灵。叩罢在悬清昼永,班行终见肃仪刑。
恒山西望隔年馀,何处山椒问起居。一曲紫箫还院落,半庭红叶忆衣襦。
尘缄诗壁萤空度,云满寒塘鹤正癯。莫向藜床谈旧事,秋风秋雨自街衢。
孤松宛似苍虬伏,岳色参差别馆傍。喜见金汤开汉上,还将畚锸卜滦阳。
群峰北拥王庭远,一水东涵帝泽长。潦倒却忘身似寄,十年相对滞冰霜。