苍崖中断一溪来,迤逦人家向水开。
尽日烟云迎旆去,满泷铙吹引船回。
虚斋昼梦鸣禽下,别坞春游画角催。
莫怪杜郎题处少,更留佳致待清才。
斋馆从容接燕申,每临佳树走觥巡。
兵锋却后知神物,年寿高来况主人。
并赏昔闻思故友,分甘今喜奉慈亲。
岂唯持祝公难老,兼欲灵株比大椿。
新秋初变一天清,急雨仍添万木声。
山势不根空外起,湖光无际概来平。
锦衣应有徘徊恋,金地聊开燕乐情。
衰暮典城何所用,愿公云路羽翰生。
恒岳开燕蓟,长江入楚吴。西风青雀舫,北极紫云衢。
勋业须王道,诗书贱腐儒。积分应勉勉,重别敢区区。
十载论心友,相看独有君。离情怜夜雨,意气满秋云。
鸟道冲寒翠,龙泉结绿文。芹香分璧水,采采碧芳芬。
竹里烹茶费屡呼,携壶沽酒绕村无。同餐麦饭无难色,风槩知非浅丈夫。
小雨郊原净,轻风生早凉。歌声激离思,酒力壮悲肠。
默计去程远,预知宵梦长。乡关足清赏,一一寄诗章。
河出昆仑墟,江出岷山底。
涵涵受百渎。滚滚经万里。
水惟准之平,而德鉴之比。
离堆与砥柱,何事中流起。
坐令平者倾,复使明者滓。
臣门虽如市,臣心要如水。
勿为砥柱激,乃作天地纪。
在家而有怨,惟舜处父子。
在邦而有怨,惟旦忧室毁。
夫岂慾哉,过是非天理。
萧曹贫贱交,隙自将相起。
迄能除芥蔕,至死相推美。
彼亦何所监,覆辙有余耳。
同是秦汉人,异趣百代史。
欲步夷途盍近思,行寻捷径却成迟。
大弨不必穿杨叶,古乐何曾唱竹枝。
须信孔门无用赋,也知高叟漫为诗。
功名易立书难读,努力当乘少壮时。
兰台又见上封章,鸡舌曾颁汉署香。一夜星辰经御览,九秋宫殿动高凉。
中朝典礼藏金匮,上界仙人直玉堂。白发词臣犹奉使,故园松菊老柴桑。