天地悠悠共故乡,鬓毛苒苒几星霜。的然积翠家风好,行矣黄龙山路长。
炎暑遁逃天已凉,日阴苦短夜初长。风声日色尽秋意,海角天涯非故乡。
莺谷久离愁满眼,鸰原一别泪沾裳。客情欲借清吟遣,诗就客情弥惨伤。
霜风吹槁梧,索索生秋声。梁燕已无迹,哀鸿复南征。
游子当此时,转觉难为情。庭闱隔千里,日夜白发生。
重云散尽天如镜,寒雁哭霜冬夜永。
欲写相思寄远人,翩翩过尽无留影。
山寒经月断人行,孤雁噰噰忽一声。
身在异乡兄弟尽,老夫那得易为情。
寂寥谁共语,白发对寒流。
往事浑疑梦,余生只似浮。
青虫鸣向夕,玄鸟去因秋。
故友沧江外,茫茫不可求。
听说相思情绪,难禁最是秋时。
燕去重增别恨,雁来不服归期。
山蔬有真味,肉食者不知。
老我於空林,自爱园中葵。
种莳举有法,采撷初无时。
置之折脚铛,燎以枯松枝。
芼之以姜桂,是乃性所宜。
嗜此心成癖,自觉甘始饴。
既足果吾腹,何用五鼎为。
众欲不干虑,出处常委蛇。
笑傲泉石间,万象皆吾诗。
我已自忘我,人知我为谁。
名利双蜗角,堪舆一旅亭。
生平嫌著物,老去更忘形。
慢火煎茶熟,寒灯照梦醒。
室空无道伴,自展八还经。
西风吹客襟,客正白头吟。
无复欢娱意,惟伤迟暮心。
饱虹明远浦,饥鹘下荒林。
日月不相贷,人生那易禁。