星痕灯色散平林,高坐松门向晓吟。银汉望穷千里目,金乌飞起五更心。
山河有气光俱动,鱼鳖无灵影尽沉。一出扶桑天自白,不劳风雨洗凝阴。
朝天已得遂归心,相送临岐思不禁。潞水早寒冰久合,蓟门臈尽雪尤深。
仙人自有王乔舄,黎庶重闻宓贱琴。想到山城春已半,停骖随处是棠阴。
凤池仙客天机精,笔端点染真天成。想当适意自盘礴,呼吸造化含元英。
欣然写此得佳趣,云水微茫带烟树。左拿右攫森相樛,恍若蛟龙飞不去。
悬崖峭壁不可攀,岧峣直入霄汉间。幽亭卜筑在深处,尘氛不到清昼閒。
是谁潇散事游赏,短棹轻舟自来往。晚风不动碧波平,潋滟寒光映兰桨。
斯人伟矣真罕俦,飘飘俨若坡仙流。披图一览发清兴,彷佛万里江南秋。
不到南徐三十春,好将梦寐吊遗民。也知往事如流水,祇想重来是后身。
棹响官河风色暮,云离野服鬓毛新。旧游偶失扶桑路,烦向沧江一问津。
仰惊乔岳失嶙峋,千载风流可复闻。鼎有丹砂轻县令,囊无薏苡诧将军。
苧袍岁月孤青简,石室文章閟白云。泪尽侯芭悲独立,短衣高马秪纷纷。
春城绿野郁相望,闲客闲来兴自长。
不见暮云成宿雨,空看芳草到斜阳。
花生恶土终成笑,兰不逢人自信香。
虽有尘缨无处濯,坐观渔者满沧浪。
上人合动山间兴,吾恨衰迟学谢安。
纳屐操筇那有限,吹云落雨漫无端。
先戚报信春枝破,预想分题雪屋寒。
林下不谙人世苦,笑将霜鬓与君看。
白日流上天,牛虱无遁形。
万目尽为用,而不骇日明。
穴鼠夜值萤,嗾嗾相聚惊。
鼠穴不日通,鼠足不日行。
已矣不自识,乃此萤爝矜。
鲕虾陷井坎,莫与江海争。
笼禽不失飞,讵识云汉冥。
咄哉浮薄儿,勉为高大营。
小梅风韵最妖娆。开处雪初消。南枝欲附春信,长恨陇人遥。
闲记忆,旧江皋。路迢迢。暗香浮动,疏影横斜,几处溪桥。
小梅枝上东君信。雪后花期近。南枝开尽北枝开。长被陇(lǒng)头游子、寄春来。
年年衣袖年年泪。总为今朝意。问谁同是忆花人。赚得小鸿眉黛(dài)、也低颦(pín)。
梅枝上的小花是东君的来信。雪融化后花也快开了。南边枝头的花朵开完后北边的花朵也开了。这是被陇头游子寄过来的春天啊。
每年衣袖上都沾有泪水都是因为现在的相思之意。问问谁也是追忆这梅花的人,这使得小鸿低下头皱着妆眉。
东君:司春之神,掌管春天。南枝北枝:南边的枝条为树的阳面,北边的枝条为树的阴面。两面都花开说明气温回升很多。陇头游子寄春来:反用晋人陆凯梅花寄春的典故。
赚得:使得。小鸿:词中女主人的同伴姐妹。眉黛:古代女子用黛画眉,所以称眉毛也叫眉黛。颦:皱眉。