魏子手挽高丽弓,气满两石开青虹。田郎亦自号猛手,谈笑弯弓自裹肘。
秋风系马古原下,合耦翩翩习步射。眼中何有百步的,彊干惯使千年柘。
共惊二子手法利,突如流星中如树。侧身仰视秋云开,飞鸟顾之不敢度。
壮哉二子气如虹,左挥右霍真两雄。燕山秋高太白动,寒日猎猎吹胡风。
前时出军大同垒,红缨白马多乳子。柔丝斗弩不解持,吹竽之滥诚可嗤。
彼乳子者何足道,可惜王师直为老。吁嗟田魏二子真雄才,高坛大纛何有哉。
当时相送向京华,同见秋杨起叹嗟。
君自客回侬又客,漫天春恨似杨花。
我生空负月临奎,文学何曾遂昔期。柳子未成非国语,匡衡徒患作人师。
探珠赤水欣同调,结屋青萝得所依。泉石要为中世托,姓名岂料九重知。
东西御馔尝分赐,出入天门更不疑。虎籞秋严威闪闪,龙楼日转影祁祁。
年华自觉随流水,造化谁言类小儿。别梦屡形分讲席,归田一似旧㳺时。
常随采药衣沾雾,几度寻花屦带泥。投老幸知同臭味,此生端不慕轻肥。
芳筵夜秩杯行数,绛烛春融客醉迟。一代耆英都在坐,百年文献欲还谁。
独怜邺下支离叟,莫斗长安绝妙辞。赖有西风吹酒醒,搔头向月谩赓诗。
早雁忽为双,惊秋风水窗。夜长人自起,星月满空江。
中年爱书画,益我难纷陈。谁谓雕虫技,能写天地真。
闭户到万里,何必舟与轮。平生好山水,登涉劳精神。
读书苦歰口,有如姜桂辛。掩卷易茫然,何处问前津。
同志不易得,离合有前因。金尽交自疏,直言易忤人。
无如绘画妙,披之满室春。心体得畅适,早晚常相亲。
随笔得奇境,入座耳目新。再拜书与画,真比席上珍。
独整王师陌上游,村庄儿女尽凝眸。请看我亦何曾异,毕竟人间不剃头。
语玄人不到,星汉在灵空。若使无良遇,虚言有至公。月明千峤雪,滩急五更风。此际若吟力,分将造化功。
吴陵古名邦,利尽杨州域。
旧城虽丘墟,新城如铁石。
昔为鱼盐聚,今为用武地。
国经百战余,士耻一夫敌。
征人还旧乡,下马问亲戚。
蹢躅慨蒿藜,徘徊忍阡陌。
桓桓霍将军,出入光百辟。
位重言益卑,功高志弥抑。
誓欲报仇雠,不肯怀第宅。
人羡过家荣,惊喜争太息。
白日照旌旗,闾里有颜色。
皓首《太玄经》,虽勤竟何益!
角声吹起满城雪,北风萧萧嘶小驖。银瓶细溜蒲萄热,三叠歌残人欲别。
长安西去山嵯峨,野旷春浓诗思多。县深花拂琴丝和,小吏呼筹衙又过。
莫忘都门送时节,杨柳枝寒不堪折。
一路岩花紫间黄,晨来雾气袭山光。人情得饱常求适,国策多纷便可亡。
世已创深擐万甲,敌方气竭结诸恙。且谋饮啄看棋劫,秋色无涯树郁苍。