篱外清阴接药栏,晓风交戛碧琅玕.子猷没后知音少,粉节霜筠漫岁寒。
几年诗酒滞江干,水积云重思万端。
今日南方惆怅尽,乐游原上见长安。
辛夷才谢小桃发,蹋(tà)青过后寒食前,
四时最好是三月,一去不回唯少年。
吴国地遥江接海,汉陵魂断草连天。
新愁旧恨真无奈,须就邻家瓮(wèng)底眠。
辛夷花刚刚凋谢,小桃花又接续开放了。三月三踏青过后,直到清明前。
三月里的这段日子,正是四季里最美好的时节,可是年少青春却一去不返。
当此之时,遥远的吴地,江流入海,长安汉家陵墓春草连天,惹人肠断。
新愁旧恨萦绕心头,自知无法消除,还得在邻家酒瓮旁烂醉而眠。
辛夷:一种香草。发:开发。谢:凋谢。蹋青与寒食:是古代的节日,寒食节在清明的前一天(一说前两天)。
汉陵:汉陵,即西汉历朝帝王的陵墓,在陕西成阳北原(亦称五陵原)。
瓮:酒瓮。
临流脉脉怀归客,检历匆匆欲尽年。公子坐分除夜酒,故侯来渡夕阳船。
灯前乡梦烦龟卜,霞外仙书倩鹤传。谁道相违不相忆,心同淮泗日洄沿。
酒来宛国注红香,鱼出凉亭荐雪肪。多病浪仙都□此,空哦清句嚼冰霜。
百里乡心海雁飞,三年官况野鸥知。儿童早已占归信,弟子应能颂去思。
茅屋荒田春草草,杏花深巷雨丝丝。人生适意须行乐,驷马高车恐未迟。
二十男儿面似冰,出门嘘气玉蜺横。
未甘身世成虚老,大见天心却太平。
狂去诗浑夸俗句,醉余歌有过人声。
燕然未勒胡雏在,不信吾无万古名。
新叶初冉冉,初蕊新霏霏。逢君后园宴,相随巧笑归。
亲劳君玉指,摘以赠南威。用持插云髻,翡翠比光辉。
日暮长零落,君恩不可追。
淑德圭璋莹,芳声蘋藻贤。家和忘愠怨,节劲苦颠连。
揄狄三封命,梁炊六十年。东光蒿里惨,舂相亦悽然。
百年尘土捲飘蓬,不向东华梦软红。机事忘情鸥泛海,行藏无碍鸟乘空。
生涯已了婚姻债,功业都归播获功。高卧北窗无一事,人间真是可闲翁。