种田不遇岁,策名不遭时。胡尘晦落日,西望泣路岐。
猛虎啸北风,麇麚皆载驰。深泥架疲牛,踸踔余何之。
诘屈白道转,缭绕清溪随。荒谷啸山鬼,深林啼子规。
长叹指故山,三奏归来词。不逢眼中人,调苦车逶迟。
士繇松筠操,幼深琼树姿。别来平安否,何阶一申眉。
白云失帝乡,远水恨天涯。昂藏双威凤,曷月还西枝。
努力爱华发,盛年振羽仪。但令迍难康,不负沧洲期。
莫作新亭泣,徒使夷吾嗤。
山中兰叶径,城外李桃园。
岂知人事静,不觉鸟声喧。
幽静的山林中有一条路边长满兰叶的小路,城外的种桃李的园子。
只是没有人间的清静,没有听到鸟儿的啼叫之声。
前山疑抹黛,多稼欲成黳。
水满蛙登岸,桥危马蹙蹄。
风高帆腹壮,雨霁月眉低。
杖屨投村舍,儿童指旧题。
新凉树杪来,风色动衔杯。
檐晚蜓蜻挂,篱晴蛱蝶回。
一溪秋水到,满屋豆花开。
无限江南意,吴歌醉懒裁。
万木回环八九家,挑藤去去路欹斜。
无端杜宇催春急,叶落山头踯躅花。
江水灌稻田,饥年稻亦熟。舟中爱桑麻,日午因成宿。相承几十代,居止连茅屋。四邻不相离,安肯去骨肉。书生说太苦,客路常在目。纵使富贵还,交亲几坟绿。
日暮片帆落,江村如有情。独对沙上月,满船人睡声。
青帝方成万物春,如何淫雨害芳晨。乞求共指云间日,悔恨轻嫌陌上尘。
消尽风威犹料峭,放开山色已嶙峋。燕游莫道王孙乐,亦有羲皇更上人。
阴曀消除六幕宽,嬉游何事我心闲。鸟声人意融和候,草色花芳杳蔼间。
水底断霞光出岸,云头斜日影衔山。缘情若论诗家兴,却恐骚人合厚颜。
愁结望冰消,冰消愁转结。
不见乡人来,翻与乡人别。
叵耐东风又弄寒,杨柳长条乱吹折。
一壶旋买金台春,难洗行人衣上尘。
粮车刍载拥官道,歧路复歧愁杀人。
念昔君官考功部,仙才不负亲题柱。
谁知造物如小儿,疋马云中枉高步。
去年上皇北狩回,诏书复用贾生才。
身轻已得释重负,遥指庭闱归去来。
归去来,不可留。
腰间宝带悬吴钩,故园山水今复游。
竹舆青舫诗酒俦,请君莫忘皇恩优。
边城米贵人不饱,征戍未知何日休。