前有浊樽酒,忧思乱纷纷。小来重意气,学剑不学文。
忽值胡关静,匈奴遂两分。天山已半出,龙城无片云。
汉世平如此,何用李将军。
陌上何喧喧,匈奴围塞垣。黑云藏赵树,黄尘埋陇垠。
天子羽书劳,将军在玉门。
孟冬初寒节气成。
悲风入闺霜依庭。
秋蝉噪柳燕辞楹。
念君行役怨边城。
君何崎岖久徂征。
岂无膏沐感鹳鸣。
对君不乐泪沾缨。
辟窗开幌弄秦筝。
调弦促柱多哀声。
遥夜明月鉴帷屏。
谁知河汉浅且清。
展转思服悲明星。
昔在老子。
至理成篇。
柱小倾大。
绠短绝泉。
鸟之栖游。
林檀是闲。
韶乐牢膳。
岂伊攸便。
胡为乖枉。
从表方圆。
耿耿僚志。
慊慊丘园。
善歌以咏。
言理成篇。
孟冬初寒节气成。悲风入闺霜依庭。秋蝉噪柳燕辞楹。念君行役怨边城。
君何崎岖久徂征。岂无膏沐感鹳鸣。对君不乐泪沾缨。辟窗开幌弄秦筝。
调弦促柱多哀声。遥夜明月鉴帷屏。谁知河汉浅且清。展转思服悲明星。
虫腹怀胎号产魔,落胎全仗水虾婆。
切须养办心休急,鬭者之时败者多。
渺渺云沙散橐驼,风吹黄叶渡黄河。羌人半醉蒲萄熟,塞雁初肥苜蓿多。
古戍秋生画角哀,思归泣尽望乡台。胡天日落寒风起,但见黄沙万里来。
一身远客逐戎旌,落日萧条望古城。渐近碛西无水草,北风沙起橐驼惊。
玉关西去更无春,满眼蓬蒿起塞尘。汉马不归青海月,胡笳愁杀陇头人。