渔阳光祖冠当时,笔法词源我独知。君有家鸡君自厌,为何偏爱玉泉诗。
管城从我自燕都,流落遐荒万里馀。半札秋毫裁翡翠,一枝霜竹剪琼琚。
锋端但可题尘景,笔下安能划太虚。聊复赠君为土物,中书休笑不中书。
秋阴不成雨,黯黯望空津。枫落初寒水,帆行失意人。
山林违远性,书筴逐羁身。安得将尊酒,相邀慰此辰。
觚棱回首暮云空,拂袖归途似御风。解厌奔趋将虎子,定无喜怒为狙公。
故人长揖都亭外,新月多情沧海东。行上成山浥天碧,早知蓬阆落杯中。
秋风吹荡乱云开,晓踏吴山顶上来。左右江湖遥会合,东南天地此徘徊。
宋宫衰草烟中白,沧海惊雷势尽回。都邑且誇今日胜,趾前城郭抱楼台。
衰年不愿海山居,愿舐淮南药鼎馀。但使体中还少壮,更偕儿辈向诗书。
苍山旨蓄承分乞,白首飞蓬或埽除。想见赤城霞畔路,长镵木柄下空虚。
昨挂云帆来,黄河流浩浩。遥天沃日沧海波,长风送客淮南道。
不见隋朝之宫殿,但见隋堤之芳草。芜城萧索无可欢,却遇故人情独好。
真珠滴酒斟金杯,樱笋玉截珊瑚堆。脱冠把袂相徘徊。
夜深星斗满空落,仰见孤鹤横江来。身后名,生前酒,二者于吾并何有。
尝愿登临九子峰,又思放浪五湖口。难得人生一日閒,况值相知十年久。
看君鸾凤才标孤,秋风吹翼升天都。难策言堪诎丞相,作赋才宁非大夫。
䂊章杞梓云霄上,岂与人閒伴社樗。楚雨才晴京口树,上有流云不知处。
君望西南千万峰,我棹渔舟从此去。
春波涨酦醅,绿净疑染黛。神女昔江皋,玩珠仍解佩。
沙光射目明,浪影摇风碎。乐哉今日游,放溜舞滂湃。
华觞挹空阔,叠鼓助击汰。仰视白铜堤,岑楼飞綵绘。
游女凭危栏,纷若五家队。真想谢窘拘,意有千里快。
远岸指烟蓝,飞流罗水硙。尚想竞渡时,千船唱何在。
天下风流无绿杨,半遮妆面出宫墙。客醉任铺红锦段,马嘶争系紫丝缰。
上东门外我回首,长乐坡头谁断肠。最好春深山下路,乱花薰与一身香。
女子恩雠事可知,我曹何用吊吴姬。如斯才貌如斯苦,也似贤人被妒时。