西风吹雨来,濯此青琅玕。
黄华媚幽独,秀色如可餐。
我居适在野,门庭已荒寒。
老屋四壁立,生涯堪鼻酸。
向来颇好饮,无日无杯盘。
而今废升斗,百忧何以宽。
惟取架上书,拭几支颐观。
伟哉圣贤旨,妙处言莫殚。
如渴遇新汲,醒然开肺肝。
因不求甚解,会心亦解颜。
茫茫百年中,毁誉非一端。
要知仁与义,多出贫贱间。
相逢勉为善,世路良独难。
谁能逐狂痴,凌兢趋险艰。
何以易此乐,此乐居之安。
秪恐负知己,沉吟故草莱。书为垂老癖,心已及秋灰。
有鹿归蕉梦,无珠保蚌胎。甘贫讵免醉,迂拙是从来。
海门摇落动新秋,览胜同登江上楼。十里蒹葭黄叶渡,几家烟火白蘋洲。
远山历历数可尽,野水盈盈寒不流。自愧冯高强能赋,且将樽酒坐销忧。
凭高试一望,历历见分野。斯人各有营,谁是悠悠者。
长安道,潇洒西风时起。尘埃车马晚游行,霸陵烟水。乱鸦栖鸟夕阳中,参差霜树相倚。到此际。愁如苇。冷落关河千里。追思唐汉昔繁华,断碑残记。未央宫阙已成灰,终南依旧浓翠。对此景、无限愁思。绕天涯、秋蟾如水。转使客情如醉。想当时、万古雄名,尽作往来人、凄凉事。
抚物情何极,经秋景未穷。禾根生晚绿,树杪变新红。
城垒风尘隔,川原雨露同。家家熟醅酒,得似醉乡翁。
山曲东西坞,原高上下田。牛羊归薄莫,禽鸟乐丰年。
避世庞公老,思农季子贤。欲为耕凿计,出处愧茫然。
天低江阔水连天,上下周回一色兼。
扑雀猎鹰翻白缟,得鲈渔父指青帘。
马抛玉勒珑{左王右东}落,狮欠金铃橘柚添。
得句莫嫌呵冻笔,明年岁事已堪占。
山翁手持青石骨,疑是元宝瘗中物。
支床捣练应不然,中裂何由半存没。
冰池既決不可隄,镜面已破那能规。
达人不必顾堕甑,好事大率逢轰碑。
寒蝉饱饮供晓滴,尽了山中病磨墨。
太和磔裂三千年,何处人间有完璧。
怪得云顽冻不开,漫空忽搅豆稭灰。
青留一半窗前竹,白胜三分屋外格。
剡曲舟应撑月去,灞桥驴想得诗回。
吾侬喜有煎茶兴,不羡销金帐底杯。