啄残朱果叶成阴,帘影重重午梦沉。一自云旗王母下,恨烟颦雨到如今。
五鹿春沙,百花晴槛,计程犹是,帝京三辅。嫩柳鞭丝,斜阳帽影,碧草依然南浦。
且莫匆匆别,试同寻上元游侣。香车宝马,暗尘明月,尽堪君住。
况有盈尊清醑。便醉拥红妆,听歌金缕。良会无多,酒人能几,忍使骊驹催去。
卧阁漳河畔,正绿水芙蓉深处。从今两地,相思千里,梦魂辛苦。
林橹乱红,庭莎换绿,归云缥缈千里。露下葵斋,水边菰饭,已忍十年心事。
素髭白尽,
生计尚茫茫,微吟思故乡。
羁愁消不尽,寒夜未为长。
门掩梅花月,禽翻竹叶霜。
挑灯裁锦字,明发有归航。
旅泊依村稳,狂潮接树高。江湖双蒯剑,天地一绨袍。
夜永愁听雨,寒深欲问醪。风波吾饱历,行矣敢言劳。
欲寄君衣君不还,
不寄君衣君又寒。
寄与不寄间,
妾身千万难。
烟树寒林半有无,野人行李更萧疏。
堠(hòu)长堠短逢官马,山北山南闻鹧(zhè)鸪(gū)。
万里关河成传舍,五更风雨忆呼卢。
寂寥(liáo)一点寒灯在,酒熟邻家许夜沽。
烟树寒林时隐又时现,我的行装轻便又简单。
到处都能遇到官家马,鹧鸪满山啼叫声不断。
万里关河都是派行舍,呼卢之声好像响耳边。
深夜只有一盏寒灯在,盅盅美酒未把愁闷遣。
烟树寒林:笼罩在烟雾与微寒中的树林。野人:在野之人,作者自指。行李:即行装。萧疏:稀稀落落,这里指行装轻便简单。
堠长堠短:指行程或长或短。堠,古代驿路旁边记里程的土堆。逢宫马:在路上常常遇到官马。鹧鸪:鸟名,古人认为它的叫声很象“行不得也哥哥”,最容易引起旅人的愁思。
传舍:古时供来往行人居住的旅舍。五更:古代记时制度,将一夜分为五更,这里泛指夜间。呼卢:古代博戏的一种,又名“樗蒲”,博具为五木,类似后世的掷色子,用五个木制杏仁形之子,一面涂黑,一面涂白,掷出后,五子皆现黑,即为“卢”,是最高之采,掷子时,往往呼叫,希望得到全黑,所以名叫“呼卢”。
寂寥:寂寞。寒:指灯光带有寒意,形容环境的冷清。沽:买。
过隙年光,如毛尘事,几人识破休矣。归去来兮,云耕水钓,林下澹然宁耳。翠微影里,别有些逍遥真味。一曲玄歌寄天香,叹物华荣悴。白茅半间而已。畅情怀、四时吟醉。返照人生,毕竟到头何济。坐看空华起灭,这混成消息越众美。太朴淳风,清虚妙理。
若论修真,玄关直指,外缘心上都撇。静处跏趺,存神握固,莫辩是非优劣。任缘度日,除饱暖其馀忘绝。一味清闲价无穷,对下愚难说。端的至诚妙诀。叹学人、几曾休歇。默默昏昏,壶内玉花开彻。恍惚中间显现象,见宝珠、光耀似皎月。悟得之时,同游圣阙。
少壮经勤苦,衰年始浪游。谁怜不龟手,他处却封侯。