花絮纷如此,春风为底忙。渐衰宜散地,多感避欢场。
残月搴珠箔,愁波挹玉浆。将雏馀一燕,寂寞住雕梁。
寂寞村斋里,春深日觉迟。药残呼仆斸,背倦倩儿捶。
户外鸟啼树,井边犬护篱。地幽无客至,閒检杜公诗。
初晴山路滑,涧水正泠泠。秋老树多紫,雨馀峦倍青。
参差高下寺,迤逦短长亭。村酒不能醉,寒风吹更醒。
绿净涵空护碧苔,方方一镜向人开。晚凉独立心如洗,风破浮萍片月来。
篮舆一路野梅风,午酒濛濛困未松。侧首松梢听晴哢,数峰残雪夕阳中。
飞蛾故故扑灯光,风雨萧萧打纸窗。
人为官方搔白首,虎来村落渡清江。
猿啼冷日谁家梦,故国愁牵几曲肠。
篱菊何曾忧战伐,夜添寒蕊趁重阳。
白绵飞尽绿丝深,无数鱼儿聚藻阴。
日夜潺湲声不断,分明一片伯牙心。
喜得身闲散,村居尽不妨。花开和蝶看,酒熟带醅尝。
草径偏临水,柴门正向阳。故交应笑我,近日学耕桑。
持麾出莲幕,给饷趋辕门。师征抵深谷,漕转溯穷源。
滩危白石齿,山东洪涛奔。舟楫苦不前,简书日纷纭。
既虞军食乏,复恐民力烦。王事亦有终,黾勉服其勤。
奚必矢石间,而后树功勋。策名及振旅,足可沾殊恩。
冒雨登山望眼舒,翠微山色拥征车。只看足底烟云合,便是洪荒太古初。