自叹元非搏击才,海南归棹趁风回。一杯汤饼逢今日,独有河神献寿来。
重城萧寺虽留滞,野鹤由来性本闲。
寒磬终宵鸣竹院,虚窗尽日对秋山。
旋移怪石资吟赏,应有孤云共往还。
自笑红尘成底事,幽期长是负松间。
栖栖惯听鼓鱼声,心印相传第几灯。
江有白鸥閒似我,地惟苍藓懒於僧。
吟难用世皆东野,穷亦忧时祗少陵。
多谢故人相厚意,一笺当暑敌凝冰。
朱崖擅珍鸟,鹦鹉独专名。满庭榕叶春昼晴,飞来却向花间鸣。
三月蛮江春水绿,日斜还傍江头浴。弱羽翻风湿翠流,爪痕蹴浪珊瑚束。
间关更作断肠声,水流花落难为情。乌台使君午梦醒,隔帘细雨春冥冥。
家住东南最上游,一从束发侍宸旒。文兼钟阜古今秀,庆与秦淮日夜流。
盛业行刊千琬琰,馀威坐折万貔貅。伫看拜后恩荣异,槐鼎相联鲁与周。
天台邦公,善琴与诗,时称僧之雄。琴尽古意,诗得古风。
自云天圣景祐中,踪迹犹飘蓬。大淮南北,长江西东。
人之奇者必就见,景之胜者多游从。尔来五六载,不与当时同。
发白体且瘦,所适多疏慵。却担一枝筇,归老天台峰。
庙堂岂乏周公旦,累岁惊心海上波。昔日楼船人已矣,他年铜柱事如何。
诚斋老子虚怀久,西石先生□眼多。安得四郊烽火熄,山中击壤有余歌。
中堂高迢迢,下有三青槐。于时夏气清,新柔亦何佳。
流阴回绮疏,分绿凝缇帷。好鸟相和鸣,凉飙倏而来。
步庭玩芳景,始觉心怀开。古人迈种德,谅足希鼎台。
兹植有荣悴,令德无少衰。
昏旦倦兴寝,端忧力尚微。廉颇不觉老,蘧瑗始知非。
授钺虚三顾,持衡旷万机。空馀蝴蝶梦,迢递故山归。
魏子手挽高丽弓,气满两石开青虹。田郎亦自号猛手,谈笑弯弓自裹肘。
秋风系马古原下,合耦翩翩习步射。眼中何有百步的,彊干惯使千年柘。
共惊二子手法利,突如流星中如树。侧身仰视秋云开,飞鸟顾之不敢度。
壮哉二子气如虹,左挥右霍真两雄。燕山秋高太白动,寒日猎猎吹胡风。
前时出军大同垒,红缨白马多乳子。柔丝斗弩不解持,吹竽之滥诚可嗤。
彼乳子者何足道,可惜王师直为老。吁嗟田魏二子真雄才,高坛大纛何有哉。