戏马台前酒一卮,翩翩结束帝城宜。纵横立取连城璧,蹀
窗外梅花落,辽西尚未归。霜风吹玉笛,寒月满金微。
此际征人幕,应同少妇机。那堪驿使断,心逐岭鸿飞。
檐前甘菊移时晚,青蕊重阳不堪摘。明日萧条醉尽醒,残花烂熳开何益。
篱边野外多众芳,采撷细琐升中堂。念兹空长大枝叶,结根失所缠风霜。
何限倚山木,吟诗秋叶黄。蝉声集古寺,鸟影度寒塘。
风物悲游子,登临忆侍郎。老夫贪佛日,随意宿僧房。
百草竞春华,丽春应最胜。
少须颜色好,多漫枝条剩。
纷纷桃李枝,处处总能移。
如何此贵重?却怕有人知。
春天花草丰茂,丽春花开得最好。
刚开时色彩好,茂盛时很烂漫。
那么多的桃李枝,移到哪里都成活。
为什么丽春贵重?说出来怕被人知。
春雨敲花逐水流,游蜂催课未知休。
生来独冷嫌无雪,别去相逢又隔秋。
紫蒂窠窠凝酒恨,苍苔点点落诗愁。
黄昏未觉师雄梦,塞管一声何处楼。
也知晚节留香好,独惜军中少一韩。任是黄花比人瘦,西风还拟卷帘看。
瘦石护寒梅,盎盎回春意。借君铁笛声,吹起群山睡。
不论袍紫与鞓红,一朵千金费化工。
人共醉花花亦醉,莫教山圃不春风。
近看遥见总风标,不拣疏村自断桥。
大士定中蒙素衲,太真浴起却红绡。
别修花史为题品,高倡离骚伴寂寥。
岁晚道人心似铁,爱香怜影尚魂销。