玉晨钟韵上清虚,画戟祥烟拱帝居。
极眼向南无限地,绿烟深处认中书。
鸟散江村社鼓,花摇酒市风帘。
曾记踏青归去,香罗着雨廉纤。
玉腰曾傍杳林隈,芳草斜阳舞几回。香冷仍然依晚菊,魂痴犹是伴寒梅。
霜天月晓寻花去,风雪灯残入梦来。何处冷笺摊一幅,滕王图画写低徊。
空溪淅淅复淅淅,一夜风响如霹雳。
云纷天晦急雪来,半是虚花半成汁。
初时点户湿有声,瑟如帘下击秦筝。
须臾上下雨且冻,满地蹴裂黄河冰。
冰荒荒兮雪离离,乍融乍合白垂垂。
千家瓴瓦一时结,大如木扇长如锥。
茫茫山川望不见,但对孤城白于练。
忽然众鸟齐飞呼,千株万树都封遍。
碎者作花聚作叶,疑是梨花夜开月。
披枝摇曳无数鸣,又如列戟兵扬声。
城中万户闭不出,一老临河独叹息。
问之低头手把树,十年木介曾如是。
冰荒田没盗贼起,至今卖子归无处。
往时腊尽今况春,雷动草出水有潾。
南市白米斗钱百,四方在在流饥民。
含咨相坐未卒语,雪风吹湿头上巾。
关门且抱床下瓮,唤妇当垆自煮鳞。
豸冠讲武荷兰城,令肃惟闻铁甲声。襟带六州开要镇,屏藩一郡驻专营。
牙樯日暖鲸鲵靖,鼓角风高燕雀惊。自是圣朝勤远略,重臣冬狩坐谈兵。
一架蔷薇满袖香,同行谁不羡红妆。平生最爱清幽事,肯惜凌波绕曲廊。
逃名以酒转名高,醉里张髯骂二豪。日月已为吾户牖,何妨东海作醇醪。
提剑荆卿勇绝伦,浪将七尺殉强秦。燕仇未报韩仇复,状貌原来似妇人。
行行离故里,洒泪别交亲。
明发过湘水,应为更远人。
雨侵山树晓,花落莫江春。
何事怀簪组,风尘白发新。
谁泼烟云六尺绡,寒山秋树晚萧萧。
十年来往吴淞口,错认溪南旧板桥。